Σοφία Μανουσάκη: Από τις μουσικές του Στέφανου Κορκολή μέχρι τα μεγάλα τραγούδια του Μίκη, ένα… χαμόγελο δρόμος
Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης αναγνωρίζει στο πρόσωπό σου και, κυρίως, στην ερμηνευτική σου γκάμα, στοιχεία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Ελληνικού πενταγράμμου και σου προσφέρει απλόχερα, τη φιλία και την αγάπη του δεν μπορεί παρά να στρώνεται μπροστά σου ένας δρόμος ορθάνοιχτος προς την απόλυτη επιτυχία. Ταυτόχρονα, όμως, αναλαμβάνεις την υποχρέωση να μην τον διαψεύσεις και να μείνεις προσηλωμένη στο καλλιτεχνικό μονοπάτι που έχεις συνειδητά επιλέξεις, μακριά από τις σειρήνες της επιτυχίας χωρίς κανόνες και όρια. Η Σοφία Μανουσάκη έχει κάνει, μέχρι τώρα, προσεκτικά τα βήματά της προς την κορυφή. Γνωρίζει ότι οι δάσκαλοί της περιμένουν από εκείνη τη συνέπεια και την ασυμβίβαστη προσήλωση σε αυτά στα οποία το ταλέντο της την έχει τάξει.
Η παραγωγή είναι μια ευγενική υποστήριξη της εταιρίας Invertor. 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Katerina Tsatsani, (D-TALES)
ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ: Βάσια Τσατσάνη
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Βικτώρια Παντελίδου
Ευχαριστούμε θερμά το Ξενοδοχείο “AC Athens Capital Hotel” για την φιλοξενία
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου και, περισσότερο από οτιδήποτε, το γεμάτο χαρά και ικανοποίηση βλέμμα του Μίκη στη συνάντηση στο σπίτι του που είναι καταγεγραμμένη σε βίντεο, λίγα χρόνια πριν εκείνος ξεκινήσει το ταξίδι προς την Αιωνιότητα, τη συνάντησα γι’αυτή τη συνέντευξη, από τις λίγες που δίνει, μέσα στο πολύ σφιχτό και αυστηρό πρόγραμμά της. Άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε κατάλαβα ότι, όντας απόλυτα προσγειωμένη στην πραγματικότητα (ακόμη κι αν το μεγάλο της ταξίδι για την κατάκτηση της κορυφής έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό) γνωρίζει ότι η καλλιτεχνική της εξέλιξη απαιτεί απόλυτη αφοσίωση και σκληρή δουλειά και δείχνει συνειδητοποιημένη και αποφασισμένη να πετύχει.
Η Σοφία Μανουσάκη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης και μεγάλωσε σε ένα σπίτι, στο οποίο άκουγε πολλή μουσική, χωρίς, όμως, να υπάρχει κάποιος στην οικογένεια, που να ασχολείται επαγγελματικά με αυτό. Η ίδια θυμάται ότι η αφετηρία της δικής της αγάπης γι αυτό που κάνει ξεκίνησε από αυτά τα ακούσματα. Της δόθηκε έτσι η δυνατότητα να ακούσει, να μάθει και να επηρεαστεί από πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής, κάτι το οποίο τη βοήθησε και στις μελλοντικές μουσικές της αναζητήσεις και επιλογές. «Όταν έγινα 15 χρονών, κατάλαβα και συνειδητοποίησα ότι η αγάπη μου για τη μουσική γινόταν ανάγκη και έτσι ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, για να εξελίξω και να σπουδάσω αυτό, που αγαπούσα» λέει χαρακτηριστικά και αναφέρεται ξανά στα ακούσματα των γονιών της, τα οποία έγιναν και δικά της ακούσματα. Θυμάται καλοκαιρινές βραδιές με τη μουσική να πλημμυρίζει τα δωμάτια και να τη φέρνει όλο και πιο κοντά στις μεγάλες στιγμές της Ελληνικής δισκογραφίας, συστήνοντάς της, ταυτόχρονα, τους αξεπέραστους δημιουργούς που ταυτίστηκαν με τη μουσική παράδοση του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάνο Λοΐζο.
Κι όταν η διάθεση άλλαζε, άλλαζαν μαζί και τα ηχοχρώματα. Γνώρισε έτσι και πολλά μεγάλα ξένα συγκροτήματα που έχουν αφήσει ιστορία, όπως οι αγαπημένοι της Queen, αλλά και συνθέσεις μεγάλων δημιουργών της Κλασσικής Μουσικής. Η ίδια θυμάται: «Είχα ξεχωρίσει κάποιες φωνές που μου άρεσαν, και πιστεύω πως μ’ έχουν επηρεάσει στις σημερινές μου μουσικές επιλογές. Οι φωνές του Δημήτρη Μητροπάνου, της Βίκυς Μοσχολιού, της Χάρις Αλεξίου, της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, του Γρηγόρη Μπιθικώτση, της Τζένης Βάνου και πολλών άλλων. Από ξένα συγκροτήματα οι Tears for fears, οι Toto, οι Police, οι A-ha, οι Queen και βέβαια η Tina Turner, ενώ συνηθίζω να ακούω και βρετανικά μουσικά συγκροτήματα».
Ένας δίσκος ιστορικός και πολύ ξεχωριστός για ανθρώπους που σίγουρα έχουν πολλές μουσικές επιρροές θα ήταν και ο δίσκος που θα επέλεγε για να πάρει μαζί της σε ένα ταξίδι αναψυχής, μαζί με ένα βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ. Είναι το «A Night at the Opera» των Queen. Και τι μεγάλη έκπληξη, αλήθεια, να το ακούς αυτό από ένα κορίτσι 28 χρονών, γεγονός που δείχνει το εύρος της μουσικής της παιδείας και την αναζήτηση που έχει προηγηθεί και συνάδει απόλυτα με τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική της διαδρομή.
Στέφανος Κορκολής: Ο άνθρωπος που με καθόρισε ως ερμηνεύτρια
Φυσικά, η γνωριμία της Σοφίας Μανουσάκη που έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο για την καλλιτεχνική της εξέλιξη ήταν αυτή με τον Στέφανο Κορκολή. Ο ίδιος ήταν και η αιτία της γνωριμίας της και της συνεργασίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη. Μαζί του γνώρισε τις μεγάλες της επιτυχίες και εξαιτίας του δεν έχασε ποτέ τον προσανατολισμό της, προσηλωμένη σε μουσικές επιλογές που την εκφράζουν απόλυτα, ακόμη κι αν κατανοούσε από την αρχή ότι αυτός θα ήταν ο «δύσκολος» δρόμος προς την επιτυχία.
«Από τις πρώτες μέρες συνεργασίας μου με τον Στέφανο Κορκολή, η πρώτη ερώτηση, που μου έκανε, ήταν ποιο μονοπάτι θα ήθελα να διαλέξω, το εύκολο ή το δύσκολο;» λέει και χαμογελάει με αυτό το πλατύ αβίαστο χαμόγελο που τη χαρακτηρίζει. «Του απάντησα, με πλήρη επίγνωση και αμεσότητα, το δύσκολο. Η έννοια του σουξέ δεν μ’ έχει απασχολήσει ούτε το έχω ως στόχο. Στόχος μου είναι να ερμηνεύω τραγούδια, που ταιριάζουν με την αισθητική μου. Πιστεύω πως αυτό που με κράτησε σταθερή σ’ αυτή τη διαδρομή είναι ο χαρακτήρας μου, οι μουσικές μου επιλογές και η αγάπη κι ο σεβασμός, που είχα και έχω για την τέχνη, αλλά και για τους δημιουργούς της».
Η ίδια χαρακτηρίζει τον Στέφανο Κορκολή «μουσική ιδιοφυΐα» και ξεκαθαρίζει με τα λόγια της πως το γεγονός ότι συναντήθηκε με τον ίδιο ήταν μια ευτυχισμένη συγκυρία στην επαγγελματική της πορεία. Μάλιστα, υπογραμμίζει, μιλώντας για εκείνον, την τεράστια τιμή και ευθύνη που συνεπάγεται το γεγονός ότι ένας διεθνούς φήμης συνθέτης και πιανίστας, όπως ο Στέφανος, της εμπιστεύεται έργα του, και δισκογραφικά και συναυλιακά. «Είναι ένας καλλιτέχνης με πάρα πολλές μουσικές γνώσεις και πάρα πολλή εμπειρία. Είναι πολύ απαιτητικός με τους συνεργάτες του και τελειομανής με τη δουλειά του, είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει καλή κουβέντα από το στόμα του αλλά αν βγει, τότε σημαίνει πως είναι πλήρως ικανοποιημένος και αυτό μας χαροποιεί όλους και ιδιαίτερα εμένα. Δίπλα του έμαθα μουσική, έμαθα να κατανοώ την ενορχήστρωση και να είμαι επικοινωνιακή με τον κόσμο, όταν βρίσκομαι επί σκηνής».
Το όνομα του Στέφανου Κορκολή έρχεται ξανά στην κουβέντα όταν τη ρωτώ αν αισθάνθηκε επηρεασμένη από κάποια αγαπημένη της ερμηνεύτρια την οποία προσπάθησε να μιμηθεί: «Ακόμα και στην υποψία ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, (λόγω των πολλών επιρροών που φυσιολογικά είχα στο ξεκίνημα μου) είχα ανθρώπους, και κυρίως τον Στέφανο Κορκολή, που με την αυστηρή τους κριτική μου έδιναν να καταλάβω πως πρέπει να αποκτήσω τη δική μου καλλιτεχνική ταυτότητα».
Η πρώτη συνάντηση με τον Μίκη Θεοδωράκη
Το καλοκαίρι του 2015 η Σοφία Μανουσάκη γνωρίζει τον Μίκη Θεοδωράκη, έχοντας ήδη ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει με τον Στέφανο Κορκολή ένα CD με έργα του, διασκευασμένα για πιάνο και φωνή. Τότε ο μεγάλος Μίκης είχε ήδη εκφραστεί με εξαιρετικά κολακευτικό τρόπο για την ίδια και την ερμηνευτική της δεινότητα, με μια επιστολή του που η ίδια έλαβε και διάβασε με έκπληξη και μεγάλη συγκίνηση.
Όταν πήγε, για πρώτη φορά, να τον γνωρίσει από κοντά, της ζήτησε να του ερμηνεύσει τους «Δρόμους Παλιούς» του Μανώλη Αναγνωστάκη, με τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο. Ο ίδιος την άκουσε με απόλυτη προσοχή, διηύθυνε την ερμηνεία της με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και με έναν αληθινό θαυμασμό στο βλέμμα του. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει συγκλονιστικότερη στιγμή για έναν νέο καλλιτέχνη να βλέπει αυτή τη σπίθα στα μάτια του τεράστιου Μίκη και, στη συνέχεια, να συγκρίνει αυτά που αισθάνθηκε με τις μνήμες του από τις ερμηνείες του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Μαρίας Φαραντούρη. «Αυτό που σίγουρα μπορώ να σας πω είναι πως ήταν η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου. Το καλύτερο δώρο, που θα μπορούσα να εισπράξω. Νιώθω ευλογημένη, που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά και να συνεργαστώ με αυτόν το γίγαντα της παγκόσμιας μουσικής και να έχω στο βιογραφικό μου δύο διπλούς χρυσούς δίσκους σε έργα δικά του, τα οποία ερμήνευσα υπό την καθοδήγηση του» λέει η Σοφία και μοιάζει να αισθάνεται την ίδια ανατριχίλα που ένιωσε και τότε.
Η Σοφία Μανουσάκη φυσικά και γνώριζε ποιος ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον είχε μάθει από τα παιδικά της, κιόλας, χρόνια στους δίσκους που άκουγε στο σπίτι της, στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τα Χανιά, που ήταν και ο τόπος καταγωγής του πατέρα του Μίκη. Γνώριζε τις μελωδίες του και τις μελοποιήσεις που είχε κάνει στα ποιήματα των μεγάλων ποιητών μας. Αυτό, όμως, που δεν γνώριζε και είχε την τύχη να ανακαλύψει όταν καθόταν στο πλάι του, σε εκείνες τις απογευματινές τους συναντήσεις στο σπίτι του, ήταν το συμφωνικό του έργο, τον συμφωνικό Μίκη Θεοδωράκη, τις όπερές του, το κονσέρτο του για πιάνο και ορχήστρα, τις μουσικές δωματίου και όλα αυτά τα λιγότερο γνωστά του έργα, που σε τίποτε, ωστόσο, δεν υπολείπονται των πολυαγαπημένων του λαϊκών μουσικών δρόμων στους οποίους μας έβαλε, στις προηγούμενες δεκαετίες. Η ίδια η Σοφία Μανουσάκη σημειώνει: «Πραγματικά δεν είχα ιδέα γι’ αυτά τα αριστουργήματα και νομίζω πως θα έπρεπε οι περισσότεροι να τα γνωρίζουμε. Τότε ανακάλυψα και έμαθα τι σημαίνει το μεγαθήριο Μίκης Θεοδωράκης».
Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη;
Με αφορμή την κουβέντα μας για τον Μίκη Θεοδωράκη, προσπαθώ να την προκαλέσω να μιλήσει για την πολιτική του προσωπικότητα και, κάποια στιγμή, η συζήτηση αγγίζει το θέμα της στρατευμένης τέχνης, την οποία ο Μίκης υπηρέτησε πιστά, έχοντας και ο ίδιος επιλέξει να βρεθεί απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή Εξουσίας ανθρώπων που κυνήγησαν και τον ίδιο για τις ιδέες και τα μηνύματα που πέρναγε με την Τέχνη του. Τη ρωτάω αν πιστεύει ότι σήμερα θα έπρεπε να υπάρχει «στρατευμένη τέχνη» στην υπηρεσία, φυσικά, του κοινωνικού συνόλου και των αδυνάτων και όχι για εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων. Η απάντησή της μου δείχνει μια νέα γυναίκα και καλλιτέχνη που έχει ψάξει πολύ μέσα της για τον σκοπό που εξυπηρετεί αυτό που έχει επιλέξει να ακολουθήσει επαγγελματικά: «Η τέχνη είναι ελεύθερη έννοια και η Ελευθερία δεν μπορεί να μπει σε πλαίσια. Σαφώς και μπορεί να «υπηρετήσει» ή μάλλον να εξυπηρετήσει τις κοινωνικές τάσεις και ανησυχίες αλλά και να εκφράσει τον έρωτα και οποιαδήποτε άλλη ψυχική ανάγκη εξωτερίκευσης. Η τέχνη δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να εγκλωβίζεται. Είναι στο «χέρι» του εκάστοτε δημιουργού να εκφράζεται όπως εκείνος θέλει. Τέχνη σημαίνει ελευθερία σκέψης και συναισθημάτων». Η ίδια η Σοφία Μανουσάκη αναδεικνύει και άλλη μια πλευρά αυτού που θα ονομάζαμε στρατευμένη τέχνη, μιλώντας για την προσπάθεια στην οποία πρέπει να είναι μπροστάρηδες οι καλλιτέχνες, τη βοήθεια και στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων, με φιλανθρωπικές συναυλίες, σε μερικές από τις οποίες έχει και η ίδια συμμετάσχει και γι αυτό δηλώνει ξεκάθαρα ότι συμφωνεί και είναι κάτι που θα ξαναέκανε, εφόσον της ζητηθεί.
Τη ρωτάω για το γεγονός που συνέβη πρόσφατα με θύματα νέους ανθρώπους κοντά στην ηλικία της, το δυστύχημα στα Τέμπη και αυτό που αισθάνθηκε όταν πληροφορήθηκε τι είχε συμβεί και απαντά με δύο φράσεις: «Απέραντη θλίψη και απέραντη οργή».
Μια καριέρα πάντοτε με στόχο την κορυφή και τις μεγάλες συνεργασίες
Η Σοφία Μανουσάκη συνεργάζεται με τον Στέφανο Κορκολή από το 2013. Οι συναυλίες τους γίνονταν και γίνονται ακόμη sold out και η Σοφία Μανουσάκη έχει καταφέρει να τραβήξει τα βλέμματα και άλλων μεγάλων δημιουργών και ερμηνευτών. Έχει ήδη στο portfolio της συνεργασίες και με άλλα μεγάλα ονόματα, όπως ο Μάριος Φραγκούλης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη και φυσικά ο Πάνος Μουζουράκης. Γι αυτόν τον τελευταίο, η ίδια έχει κάτι παραπάνω να πει. Τον θεωρεί άνθρωπο εξαιρετικά ταλαντούχο και δηλώνει γι αυτόν βαθειά και απεριόριστη εκτίμηση και θαυμασμό «για την τεράστια έκταση της φωνής του, το χιούμορ του, την οξυδέρκεια και την ειλικρίνεια του». Μάλιστα, έχει εκτιμήσει και τις δυνατότητές του στην Υποκριτική. «Εκτός από υπέροχος τραγουδιστής, είναι και υπέροχος ηθοποιός. Όταν βρίσκεται στη σκηνή, συνδυάζει αυτές τις δύο ιδιότητες μ’ έναν μοναδικό τρόπο».
Η Σοφία Μανουσάκη είχε τη χαρά να συνεργαστεί με τον Πάνο Μουζουράκη επί σκηνής, τον περασμένο Μάιο, στο Παλλάς, σε μια συναυλία του Στέφανου Κορκολή, ερμηνεύοντας μαζί του διάφορα ντουέτα και εκεί γεννήθηκε η ιδέα να συνεργαστούν και δισκογραφικά με το τραγούδι «Κακός μπελάς» σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και σε μουσική του Στέφανου Κορκολή. Ήταν μια συνεργασία για την οποία η Σοφία Μανουσάκη έχει να πει μόνο καλά λόγια.
Πανδημία: Δυο χρόνια στη «ναφθαλίνη» που πόνεσαν
Η νεαρή ερμηνεύτρια, με την ωριμότητα και τον ρεαλισμό που τη διακρίνει, δεν έχει καμμία διάθεση να γκρινιάξει για πράγματα που βρέθηκαν στον δρόμο της και την περιόρισαν. Αισθάνεται πολύ τυχερή για όσα έχει ζήσει μέχρι σήμερα και ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει νιώσει, ακόμη, καμμία απογοήτευση. Γνωρίζει, ωστόσο, ότι οι πιθανές απογοητεύσεις και τα εμπόδια στον δρόμο που έχει χαράξει δεν αποκλείεται να βρίσκονται μπροστά και γι αυτό θέλει να πιστεύει ότι θα είναι προετοιμασμένη. Δεν τρέφει αυταπάτες. Έχει την απόλυτη επίγνωση ότι ο χώρος της δεν είναι εύκολος και θεωρεί σίγουρο ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με δύσκολες φάσεις στην καριέρα της που θα κρύβουν και απογοητεύσεις. Αντιλαμβάνεται, μάλιστα, πόσο μεγάλος είναι ο ανταγωνισμός, αλλά δεν θέλει, με τίποτα, να μπαίνει σε αυτή τη λογική. «Αυτό που, προσωπικά, μ’ ενδιαφέρει είναι ν’ ανταγωνίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό, ώστε να γίνομαι καλύτερη και να βελτιώνομαι» λέει χαρακτηριστικά και αναγνωρίζεις αμέσως στο βλέμμα της τη δύναμη και την αποφασιστικότητα που απορρέει από την πίστη που έχει στο ταλέντο της, στις δυνάμεις της και στη διάθεση να δουλέψει για την εξέλιξή της ως καλλιτέχνης.
Ένα πρώτο δείγμα για τις δυσκολίες με τις οποίες είναι πιθανό να έρθει αργότερα αντιμέτωπη στη ζωή της ήταν και η περίοδος της Πανδημίας. Δύο χρόνια που και εκείνη χρειάστηκε, όπως όλοι οι συνάδελφοί της, να περιορίσει στο ελάχιστο τις εμφανίσεις της, τις καλλιτεχνικές συναντήσεις και τις δημιουργικές περιπλανήσεις. Η ίδια περιγράφει όλο αυτό που έζησε σαν κάτι αληθινά πρωτόγνωρο, που άφησε πίσω του άσχημα συναισθήματα: «Αρχικά ήταν ο φόβος μου να μην αρρωστήσω. Επίσης, το να βλέπεις γύρω σου συνανθρώπους σου να υποφέρουν και να φεύγουν έτσι άδικα από τη ζωή ήταν κάτι που μου προκαλούσε απέραντη θλίψη και στενοχώρια. Μου στοίχισε πολύ, ακόμη, το ότι δεν μπορούσα να ταξιδέψω και να δω την οικογένειά και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, λόγω των περιοριστικών μέτρων». Ωστόσο, όπως λέει και η ίδια, ο εγκλεισμός στο σπίτι είχε και μία θετική πλευρά, καθώς βρήκε χρόνο να κάνει πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει πριν.
Η Σοφία Μανουσάκη που «έρχεται» στο καλλιτεχνικό της μέλλον
«Στην τέχνη για μένα η λέξη «φτάνω» δεν υπάρχει. Θεωρώ πως είμαι ακόμα στην αρχή. Όταν μιλάμε για την τέχνη, νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχει η λέξη αυτή. Η Τέχνη είναι κάτι το άπιαστο, πάντα θα υπάρχει μια καινούρια πρόκληση, πάντα θα υπάρχει ένα καινούριος στόχος». Αυτά είναι τα λόγια της Σοφίας όταν τη ρωτάς για το που θέλει να φτάσει ως ερμηνεύτρια και γενικά ως καλλιτέχνης. Δηλώνει ότι βρίσκεται συνεχώς σε μια προσπάθεια να βελτιώνεται και να εξελίσσεται. Σαφώς, σε αυτή τη διαδικασία εξέλιξης, μπαίνει και η Σοφία Μανουσάκη «η δημιουργός». Έχει ήδη προσπαθήσει να μελοποιήσει στίχους αλλά, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, ξεκαθαρίζει ότι είναι αφοσιωμένη στο να εξελιχθεί ως ερμηνεύτρια. «Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο όνειρο, τώρα που μιλάμε. Απλά θέλω να συνεχίσω να δουλεύω, να μελετάω και να κάνω αυτό, που αγαπάω».
Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια αναφέρεται εκτενέστερα σε αυτό που έρχεται άμεσα και είναι η καινούρια της δισκογραφική δουλειά, σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και σε μουσική του Στέφανου Κορκολή, με γενικό τίτλο «Τι είναι ν’ αγαπάς». Ήδη κυκλοφορούν αποσπάσματά της σε ψηφιακή μορφή και στη συνέχεια θα βγει και σε βινύλιο. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει δυο singles, το πρώτο με τίτλο «Ερωτευόμαστε Ξανά», που έντυσε μια σκηνή από την επιτυχημένη σειρά του Ant1 «Παγιδευμένοι», και το δεύτερο με τίτλο «Κακός Μπελάς» (ντουέτο με τον Πάνο Μουζουράκη). Αυτές τις μέρες κυκλοφορει το τρίτο κατά σειρά single με τίτλο «Δυο σκιές».
