Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης τη λεβεντιά τη φέρει μεγαλοπρεπώς και στο όνομα και στο φέρσιμό του. Άνθρωπος, που αγαπά την επικοινωνία και τον αγαπά κι εκείνη. Ηθοποιός από επιλογή και ίσως από καρμικές συνιστώσες επιλογών. Ωραίος που δεν μέμφεται του κάλλους και το θεωρεί υποχρέωση να ξετυλίξει το νήμα και στα άλλα πεδία των αξιών του. Ευγενής με έμφαση στη συμπεριφορική ευελιξία. Άλλωστε σύμφωνα με το Νόμο της Αναγκαίας Ποικιλομορφίας, ο πιο ευέλικτος παράγων σε ένα σύστημα τείνει να ελέγχει το σύστημα αυτό.
Credits
Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος
Grooming: Με προϊόντα Aveda από τον Χρήστο Μπαϊραμπά
Styling: Αλεξία Μπελογιάννη ([email protected])
Makeup: Έλενα Κοντοστάθη
Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης έχει μια έντονη περιέργεια να ανακαλύψει τη ζωή. Διευρύνει αυτό το αποκαλούμενο comfort zone του με μόνη άνεση την πεποίθηση πως κάτι ενδιαφέρον θα κρύβει αυτή η διεύρυνση και κάπως έτσι εξελίσσεται ο ίδιος ως αυτενεργός οργανισμός, ως καλλιτέχνης, ως Έλληνας. Αρκεί να μη χρειαστεί κάτι ή κάποιος να καταφερθεί έναντι εκείνων που στέκουν ψηλά στις αξίες του. Κερδίζεις περισσότερα αν σε κάνει φίλο του, παρά αν σε κλειδώσει απέναντί του. Διότι με ιδιαίτερα φροντισμένες επικοινωνιακές δεξιότητες παραδίδει μαθήματα ευγένειας, σεβασμού και ανθρωπιάς. Ναι. Δεν είναι τυχαίο πράγμα ποτέ η επιτυχία. Καθώς ακόμη κι αν τύχει, έχει φροντίσει να θρέψεις αρκετά σωστά την ιδιοσυγκρασία ενός τυχερού ανθρώπου με αρκετή δόση ευγνωμοσύνης.
Το ιδανικό μέρος για να τον πετύχει κάποιος είναι σε αεροδρόμιο. Ταξιδεύει πολύ. Για τα επαγγελματικά του. Δεν παραπονιέται, αντιθέτως. Έχει όλη αυτή την καλλιτεχνική αντικανονικότητα του δημιουργικού νου κι όλη την εσωτερική γαλήνη του γειωμένου ανθρώπου. Η αίσθηση που δίνει ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, είναι πως κάπου στο σύστημά του, συνειδητά ή ασυνείδητα τα έχει όλα προσχεδιάσει και βιώνοντάς τα, κάνει απλώς το φινίρισμα της κάθε εμπειρίας. Τεχνικά αν δεν είχε υπάρξει ένα τρίγωνο πολλά χρόνια πριν, να συνυφάνει μερικές συγκυρίες σήμερα ίσως να μην τον γνωρίζαμε ως ηθοποιό.
Μια ερωτική απογοήτευση του τότε, με το ουδέποτε ιδιαιτέρως ελκυστικό momentum για τη στρατιωτική θητεία, ένας ευέλικτος χαρακτήρας και ο Patric Marber, που έγραψε το Closer επηρεάζοντας όχι μόνο την επιθυμία του Μιχάλη να γίνει ηθοποιός, αλλά και πολλούς ήδη ηθοποιούς που έπαιξαν το ομώνυμο θεατρικό σε πάνω από 30 χώρες με τεράστια επιτυχία. Αν ο Marber δεν είχε συνθέσει αυτό το “aha moment”, στο Νου του Μιχάλη, μάλλον δε θα είχε πει στο τέλος της μέρας που το διάβασε απνευστί, πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Θα έλεγε ίσως πως θέλει να ασχοληθεί με την Υποκριτική. Και καθώς όλοι γνωρίζουμε πως οι λέξεις μετράνε. Έγινε ηθοποιός. Έγινε πρώτα κι έπειτα άρχισε να ψηλαφεί αυτή τη νέα ιδιότητα. Να βλέπει στους δασκάλους του και τους θεατρικούς προγυμναστές του το δικό του είδωλο να αντικατοπτρίζεται στις προσδοκίες αλλά και στην αναγνώρισή τους.
«Γενικά γίνομαι αναβλητικός. Αλλά ήμουν πολύ δεκτικός στην ιδέα να δουλέψω πολύ για να γίνω ηθοποιός όπου είδα διαφορετικά το τι έκανα πριν από αυτό και, κυρίως πώς το έκανα. Θεωρούσα πως ήμουν καλός στον τομέα της Επικοινωνίας και του Marketing, όπου κι έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Από κει ξεκίνησα να δουλεύω να το θέσω απλά. Και μετά στη σχολή Θεοδοσιάδη, ακόμη αργότερα στις εξετάσεις για το Υπουργείο Πολιτισμού και στην προετοιμασία μου γι’ αυτές με την υπέροχη κυρία Λαμπρίδου, συνειδητοποιώ πως έχω μαζέψει εντυπώσεις για ένα πολύ μικρό κομμάτι της έννοιας «Επικοινωνία». Έχει και συνέχεια. Άνεργος ηθοποιός πια, με μηδέν οικονομικό υπόβαθρο, άρχισα να λέω όχι σε δουλειές. Παρατηρούσα αργότερα σα να διάβαζα υστερόχρονα τη χρονογραμμή αυτή, πώς το είπα, γιατί αρνήθηκα, τι είχε αυτή η πρόταση η οποία σίγουρα ήταν έμμισθη και συνειδητοποίησα ακόμη μια αρετή της έννοιας Επικοινωνία. Κάπως ζύγιζα τους ανθρώπους, τα λόγια τους και το όχι ήταν ορθώς υπολογισμένο. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα μπορείς να διαλέξεις αν θα είσαι ή όχι. Η υπόθεση πιο συχνά όμως παίζεται στο πώς θα είσαι.
Ο πιο πολύς κόσμος με έμαθε ως Τόνυ, από το Τατουάζ. Όλη αυτή τη διαδρομή την έχω διαφορετικά ζήσει εγώ. Αν και δεν ήταν η πρώτη μου φορά σε τηλεοπτικό ρόλο, ήταν όμως το πρώτο μου καθημερινό. Εκεί ακριβώς είδα πως το καθημερινό είχε άλλη βαρύτητα σε μένα από ότι στους περισσότερους ανθρώπους. Φάνηκε από τις ερωτήσεις που ανά διαστήματα δεχόμουν. Κατάλαβα πως εγώ το έβλεπα ως Θέατρο, υποκριτικά εννοώ. Δεν πήγα να ρίξω τα λόγια μου, πάμε φύγαμε, αύριο πάλι. Ο τρόπος που στεκόταν δημιουργικά το Τατουάζ δεν επαλήθευε αυτό, που μαζικά λέγεται καθημερινό. Δεν έκλεισα τον κύκλο μου, ολοκληρώθηκε. Προσωπικά δε θεωρώ πως κάτι από μόνο του σε βγάζει εκτός τροχιάς. Είναι το πώς το διαχειρίζεσαι εσύ ο ίδιος. Γίνεται λόγος για το κατά τη διάρκεια του καθημερινού. Το θέμα είναι και το μετά, ή το παράλληλα. Ένας ηθοποιός είναι εκτεθειμένος. Αυτό ίσως είναι προεπιλεχθέν του αντικειμένου του. Ο ίδιος όμως μπορεί να σμιλέψει την έκθεσή του. Να επιλέξει τη δημόσια εικόνα του. Να έχει και λόγο και ευθύνη στο ποιος τον φωτογραφίζει, ποιος και τι γράφει για κείνον, τι έχει ο ίδιος πει για να γράψει κάποιος άλλος. Ο τρόπος είναι καταλυτικός. Αν κάτι μεταφερθεί με ή χωρίς πρόθεση λάθος για μένα, εγώ θα βγω χαμένος. Άρα έχω ευθύνη γι’ αυτό. Εδώ άλλωστε ατζέντηδες δεν υπάρχουν να διαχειρίζονται τα της Επικοινωνίας. Αυτά είναι για οσκαρικό βεληνεκές στο εξωτερικό. Ιδού λοιπόν πολλά προφίλ μιας έννοιας, που αν δε την εκθέσεις με σεβασμό στο επάγγελμά σου σε εκθέτει ανεπανόρθωτα. Ως ηθοποιός δε μπορείς να τα κάνεις όλα καλά. Μπορείς όμως να κάνεις καλά ότι αντιστοιχεί στις αξίες σου.
Αν βγεις εξώφυλλο για να έχεις δύο γκόμενες παραπάνω… τότε ο κάθε νοών έχει ολοκληρώσει τη διατύπωση αυτής της πρότασης. Στην αγένεια, όμως, απέναντί μου δυσκολεύομαι. Αν και θεωρώ πως είμαι ευγενής άνθρωπος ο ίδιος, όταν μου επιτεθεί η αγένεια, δοκιμάζομαι. Και στις προσβολές, στην έλλειψη σεβασμού, στην αδιακρισία, στην παραβίαση της ιδιωτικότητας, στην αυθαιρεσία, στην αδικία. Στην αδικία ειδικά σε ομάδες που δεν μπορούν να σηκώσουν ανάστημα να το αντιμετωπίσουν, στην κακοποίηση… εκεί ναι, ξεκινώ ευγενής αλλά αν κρίνω πως χρειάζεται να κάνω και κάτι άλλο, κάνω και κάτι άλλο. Αν κάποιος πάρει το θάρρος που κανείς δεν του έδωσε, καλεί και το θάρρος των άλλων. Μου την έχουν στήσει κάτω από το σπίτι μου, πρωί πρωί που πάω τον σκύλο βόλτα, διότι για κάποιους αυτό σημαίνει επειδή σε θεωρώ celebrity, θεωρώ πως μπορώ να περάσω το όριο της ιδιωτικότητάς σου. Όλο αυτό είναι αστείο. Ποιος celebrity καταρχάς; Το τανγκό όμως χορεύεται με δυο. Κάποιοι συμπολίτες μας θεωρώντας πως είναι βεντέτες, εγκαθίδρυσαν ανόητους βεντετισμούς, που άλλοι ανόητοι σε μια τόσο μικρή αγορά έκαναν τρόπο βιοπορισμού».
Ο Μιχάλης είναι ένας τύπος με πολύ φροντισμένους τρόπους. Και να μη μιλούσε περί ευγένειας θα μιλούσε το φέρσιμο του γι’ αυτό. Είναι ένα κράμα καλής ανατροφής και επιλογής. Την οικογένεια και τους φίλους του, τους τιμά με πολλά σχόλια στη ροή της συζήτησης. Υπάρχει μια φιλελεύθερη ανάγνωση στο πώς ή ποιος επηρεάζει ποιον, προτιμά το εμπνέομαι, το κινητοποιούμαι από το επηρεάζω. Μιλά τιμητικά για πολλούς Δασκάλους του, τη Μαρίνα Ψάλτη στη σχολή, συναδέρφους του φτασμένους και καταξιωμένους, που με μια κουβέντα τους, ή με το πως αποτυπώνουν το είναι τους ως ηθοποιοί τον έχουν εμπνεύσει, τον έχουν μάθει να εκτιμά πολλά. Παρατηρώντας τον, υποψιάζομαι πως ο Μιχάλης απολαμβάνει την ωραιότητά του διότι τη βασίζει σε τρεις αρετές διάκρισης: στην ευγνωμοσύνη, στον παράγοντα που κάνει την τύχη να ισούται με επιλογές και στην αντίληψη.
«Έχω δει ωραίους που η σκηνή τους καταπίνει και δε μένει πια καμία ομορφιά, και μη ωραίους που μαγνητίζουν ό,τι υπάρχει. Κι εδώ είναι θέμα τρόπων και επιλογών. Ναι, φυσικά και μπορείς να εστιάσεις στο ωραίο σου μαλλί ή στο αρρενωπό σου φρύδι, όχι για το φρύδι τελεία και παύλα, αλλά για το φρύδι υποκριτικά, παικτικά, πως μπορείς δημιουργικά να το χρησιμοποιήσεις, να το θέσεις στη διάθεση του ήρωά σου. Στη Σχολή πολλά πράγματα δεν τα είχα σκεφτεί. Υπάρχει ένα τεράστιο πεδίο περιφερειακά της υποκριτικής που φυσικά δε διδάσκεται και χρειάζεται οξεία αντίληψη για να σταθείς επαγγελματικά με σοβαρότητα. Σε ένα τόσο ελεύθερο επάγγελμα, με τη διπλή έννοια του όρου, πρέπει να αναπτύξεις αντανακλαστικά από την πρώτη κιόλας δουλειά σου. Εσύ ο ίδιος είσαι η επιχείρησή σου, πρέπει να τα υπολογίζεις σωστά όλα. Να κάνεις και τον μαθητή και τον δάσκαλο και τον λογιστή και τον μάνατζερ και τον επικοινωνιολόγο και τον πωλητή και τον ψυχαναλυτή και όλα. Αυτό όμως, με όλα τα λάθη τα οποία σε διδάσκουν σε καθιστά ανεξάρτητο. Αυτή η κατάκτηση της ανεξαρτησίας είναι η αρχή της ανέλιξης. Ακόμη και σε ένα δομημένο κείμενο, σε μια καλή σκηνοθετική οδηγία η προσωπική αντίληψη εκκινεί τη δημιουργική σκέψη, είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, τη διαφορά που εν τέλει σε χαρακτηρίζει κι αφορά τη δουλειά σου. Εγώ ακούω πολύ. Ακοή μαζί και ακρόαση…».
Ο Μιχάλης, ονειρεύεται όπως οι καλλιτέχνες, με δικά του μετρικά συστήματα αρκεί να γεμίζουν την ψυχή του. Αναφέρεται στην Επίδαυρο, με την τρυφερότητα και την τιμή της ελληνικής του σκούφιας, με τη διάκριση του επιδαύριου ως θεατρική ευλογία, ως βάπτισμα λόγω της ιδιαιτερότητας του κοινού της και με πλήρη επίγνωση πως λόγω των ελκτικών της δυνάμεων προσελκύει τα πάντα, από τα πιο σπουδαία μέχρι τα αντίθετά τους. Αναφορικά με τον παράγοντα τύχη, ο Μιχάλης είναι η ζώσα απόδειξη πως αποκτώντας τον έλεγχο των μειονεκτημάτων σου, αναγνωρίζοντας απλά την παρουσία τους, ανοίγει ο δρόμος προς την επίλυση. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως το πάθος του για την Υποκριτική φλέρταρε με τη προσωπική του δυσκολία στην έκφραση, λόγω δυσλεξίας. Ο συνδυασμός ήταν μια πρόκληση για τον ίδιο:
«Καταρχάς ήμουν ντροπαλός. Σηκωνόμουν να πω έναν μονόλογο και τραύλιζα. Ίσως δεν το πιστεύεις αλλά μου δημιουργούσε τεράστιο ζήτημα στην άρθρωση, ήταν ξεκάθαρο εμπόδιο γι’ αυτή τη δουλειά και το όλο άγχος το καθιστούσε ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα. Με τη βοήθεια της ίδιας της τέχνης του Ηθοποιού που δρα θεραπευτικά, τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας και κυρίως με πολύ χιούμορ για κάθε μου σαρδάμ, μέσα σε μια πενταετία επικράτησα εγώ του προβλήματος. Το χιούμορ είναι ευλογία. Είναι δείγμα σοβαρότητας και το ακριβώς αντίθετο της σοβαροφάνειας. Είναι δώρο να μπορείς να λες, αυτό δεν το ξέρω, πόσο πίσω είμαι σε αυτό, τι καλά που το κάνεις εσύ… Αυτοσαρκάζομαι και αυτό με βοηθά. Όποιο μεγάλο πρόβλημα κοροϊδέψεις, αυτόματα γίνεται μικρό. Θα ήθελα διακαώς να μάθω γαλλικά. Εκτιμώ και θαυμάζω Γάλλους ηθοποιούς, ξέρω μια δυο φράσεις, για τα άλλα αυτοσαρκάζομαι. Μπορώ να κάνω την προφορά, όμως, και να λέω άσχετα…».
Ο Μιχάλης έχει μια ιδιαίτερη ένωση στο σύστημά του από πρακτικό σκέπτεσθαι και μαζί όλο το αιθέριο και καλλιτεχνικό. Βιοπορίζεται από τη δουλειά του. Ξέρει από δυσκολίες και ευγνωμονεί για τις ευκολίες. Διαβάζει πολύ κι έχει μια εξέχουσα περιέργεια για κάθε τι νέο που του εξάπτει το ενδιαφέρον. Φροντίζει όλα τα ζώα που το χρειάζονται και συγκατοικεί με ένα σκύλο και δυο γάτες, περιπτώσεις προσωπικοτήτων προς παρατήρηση και μελέτη… Μαθαίνει μαζί τους διπλά και σε πείθει γι’ αυτό.
Στα διαλείμματα από τις σημειώσεις μου τον παρατηρούσα και θυμήθηκα μια φράση του Augusto Boal: «…all human beings are Αctors, because they act and Spectators because they observe».
