Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – Η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων…

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ, Η ΣΥΝΘΗΚΗ, ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ. Η ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ, ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ, ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ, Η ΑΠΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ… Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ TROUBLESHOOTING, Η ΤΕΧΝΗ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΑΣ ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕΙ ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΜΑΣ. ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΝΕΙ ΑΠΟΨΗ ΕΠΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΤΟΥ…

Αυτόν τον καιρό έχει κάνει κυριολεξία τη νύχτα μέρα και τη μέρα νύχτα. Δημιουργικός ιθύνων για τη συγκυρία αυτή, ο Νίκος Περράκης και η νέα του ταινία «success story», όπου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης πρωταγωνιστεί, υποδυόμενος τον ψυχίατρο και συγγραφέα Παναγή Πάνδωρα. Τα γυρίσματα είναι κυρίως νυχτερινά. Η ταινία χαρακτηρίζεται ως γκρι κωμωδία και στο σενάριο συνυφαίνονται αριστοτεχνικά ένας έρωτας, σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα δοσμένα το γνωστό σκηνοθετικό χάρισμα του Νίκου Περράκη και με πολύ χιούμορ καθώς και μια σειρά από χαρακτηριστικά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας που οδηγεί ανθρώπους και σχέσεις στα όρια τους…

«… Ο τίτλος δεν απέχει πολύ από την ίδια τη ζωή και των ηρώων της ταινίας και όλων ημών στην Ελλάδα των τελευταίων 10 ετών» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και συνεχίζει «είναι μια πολύ ωραία κινηματογραφική δουλειά, που απολαμβάνω πολύ, παρόλη την κούραση. Αφηγείται μέσα από έναν έρωτα, που γεννιέται σε ένα φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι, πως έχει αλλάξει η ζωή στην μετά κρίση Ελλάδα. Παίζω μαζί με τις Φίονα Γεωργιάδη, Τζένη Θεωνά, Βάσω Καβαλιεράτου, Τόνια Σωτηροπούλου, Ευαγγελία Μουμούρη και τον Πάνο Μουζουράκη. Το σενάριο είναι της Κατερίνας Μπέη. Ως προς είναι της Κατερίνας Μπέη. Ως προς το Νίκο Περράκη, θα πω αυτό που είναι γνωστό σε όλους κι απόλυτα αληθινό, είναι ένα δημιουργός που ξέρει να κάνει κινηματογράφο και γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του. Είναι μια πολύ ωραία ταινία. Βλέπω πως είναι το καταφύγιό μας το σινεμά και το θέατρο. Και εξακολουθεί κι αγαπιέται κι υποστηρίζεται από τον κόσμο. Είναι πέρα για πέρα αληθινή η διαπίστωση πως οι άνθρωποι παρά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει πολλά στην καθημερινότητά τους, έχουν υπάρξει όντως δύσκολες ώρες για πολλούς ανθρώπους, παρόλα ταύτα όμως το σινεμά αγαπιέται κι οι αίθουσες γεμίζουν, το θέατρο αγαπιέται και ο κόσμος κόβει εισιτήρια. Σε εποχές, όπου ο κόσμος λειτουργεί χαοτικά, η τέχνη βάζει τάξη στο χάος αυτό και δίνει νόημα. Το θέατρο έχει ιστορία χιλιάδων ετών, έχει σταθεί σε αληθινά ισοπεδωτικές εποχές, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι και αναγκαίο εκτός από σημαντικό. Υπάρχουν θεατές που εξασφαλίζουν ίσως με κόπο τα χρήματα για ένα εισιτήριο αλλά αυτό γεμίζει την ψυχή τους. Δεν είναι όμως μόνο οι πιο διασκεδαστικές παραστάσεις που πάνε καλά, ούτε μόνο οι κωμωδίες. Το κοινό στηρίζει και λιγότερο εύπεπτα έργα, παιδεύει το μυαλό του. Μπορώ να πω πως το θέατρο ίσως έχει δεχτεί περισσότερη στήριξη από το σινεμά… Έχει τη ζωντανή επαφή, άνθρωπος με άνθρωπο κι εκεί τονίζει και την αξία του με την αρχαιοελληνική έννοια της παράστασης ως διδασκαλία. Το σινεμά για μένα σαφώς έχει μαγεία, ωστόσο αναγνωρίζω πως σινεμά κάποιος πάει και μόνος του, ή βλέπει την ταινία σπίτι του, ακόμη κι από το κινητό του την ώρα που είναι σε ένα πλοίο και ταξιδεύει… Οι πολλές τέχνες μπορούν να “καταναλωθούν” από έναν άνθρωπο μόνο του. Αυτό δεν αφαιρεί την αξία τους ως τέχνες, από την άλλη όμως και το θέατρο ανυψώνει την αλληλεπίδραση των πολλών, αυτών στην σκηνή κι αυτών στην πλατεία. Ετούτη την εποχή να μιλάς για τέχνη ίσως και να ακουστεί ως πολυτέλεια. Μου αναγνωρίζω το δικαίωμα να το κάνω, όμως, διότι ανήκω σε κείνους που βιοπορίζονται από αυτό.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ ΔΟΥΛΕΜΕΝΟΣ, ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΓΝΩΣΗ, ΜΑΘΗΣΗ, ΕΚΠΛΗΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, ΕΛΞΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΕΙΝΟΤΗΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΖΕΙ

Στην ίδια χώρα, όπου όλοι μπήκαμε σε ωκεανούς αναθεωρήσεων και δυσκολιών. Και με σοβαρότητα διατυπώνω πως δε θα έκανα κάτι άλλο στη ζωή μου. Όλοι μας ναι, έχουμε πληγεί κατ ́ αναλογία τα τελευταία χρόνια. Η μεσαία τάξη, που είναι η δυναμική στην κοινωνία, εκείνη που δημιουργεί και παράγει, που συμβολίζει την εξέλιξη και τη συνέχεια των πραγμάτων, πιέζεται. Αλλά ναικαιμεαυτάταδεδομένασυνεχίζουμε.Η ζωή η ίδια συνεχίζεται. Όπως πορεύονται και συνεχίζουν όλοι γύρω έτσι καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς. Οι άνθρωποι προχωράνε στο χτυπημένο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, στη Λέσβο μετά το σεισμό, όπως έγινε στην Αθήνα της Κατοχής, όπως γίνεται πάντα. Η ζωή δε σταματά ποτέ, οι άνθρωποι ονειρεύονται, ερωτεύονται, προχωράνε ακόμη και στα πολύ δύσκολα. Μια αλληγορία σαν την ελιά, σύμβολο της ελληνικής γης, ένα αρχέτυπο, που φύεται και καρποφορεί και στα βράχια. Οι Έλληνες μεταξύ 40 και 50 ετών αναθεωρούμε τη ζωή μας, σαφώς, γιατί μάθαμε αλλιώς. Δεν είχαμε ζήσει στα δύσκολα, όμως αυτό ήταν ίσως η στρεβλή εικόνα. Η ζωή είναι μια σειρά από δυσκολίες».

ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΛΟΥΠΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΑΥΤΑ ΑΝΕΚΔΗΛΩΤΑ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΚΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ…

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος. Ένας νους δουλεμένος, γεμάτος από γνώση, μάθηση, έκπληξη για την ανακάλυψη, έλξη για τη δημιουργία. Είναι κοινώς αναγνωρισμένος για την καλλιτεχνική του δεινότητα. Είναι αναμφισβήτατα άνθρωπος, που σέβεται την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης κι έτσι ζει. Είναι λάτρης των σωστά ομιλουμένων ελληνικών, είναι ευγενής και μιλά με θάρρος και δύναμη. Είναι γονιός ενός σχεδόν έφηβου γιου, 12 ετών και ένα άτομο με αποδεδειγμένη ευαισθητοποίηση για τον κοινό βίο σε μια οργανωμένη δημοκρατία, την αξία της οποίας προασπίζεται. Ως αμάλγαμα βίου και πολιτείας όλων των ως άνω,απορρίπτει και τον όρο κρίση, ενός αναμασόμενου λεκτικά όρου που συνταυτίζεται με την παροδικότητα…

«Αυτό που ζούμε ξεπερνά το στοιχείο της προσωρινότητας. Καταρχάς δεν είναι μια οικονομικών χαρακτηριστικών συνθήκη. Πάει πολύ πάνω και πέρα από αυτό. Συμβαίνουν τρομερά πράγματα αυτή την εποχή. Είναι η εποχή της αναγκαστικής ενηλικίωσης των ανθρώπων. Έχει λήξει η φάση της παρατεταμένης εφηβείας που ζούσαμε. Τώρα πρέπει… επιβάλλεται να ξυπνήσουμε όλοι και να πάρουμε θέση, να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση του “μεγάλου”, του ”συλλογικού”, να κοινωνικοποιηθούμε. Αυτό συνήθως είναι ένα μάθημα ζωής που το παίρνεις με τον δύσκολο τρόπο, το σκληρό τρόπο. Δεν δέχομαι ότι σε αυτές τις συνθήκες μόνο χαντακώνονται άνθρωποι. Εξαιρώ φυσικά τους αδύναμους, τους ασθενείς, τους ηλικιωμένους που οφείλει η κοινωνία κι η πολιτεία να μπορεί να αναγνωρίσει και να τους προσφέρει, αλλά πέραν εκείνων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ναι έξω από την προστασία της αλληγορικής εφηβείας, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να τα καταφέρουμε. Προς το παρόν πολλοί κλαίμε ακόμη για το τέλος της εφηβικής αθωότητας… Είναι γνωστό στην Ψυχολογία αυτό: πιο μεγάλο το σοκ του να θρηνεί κάποιος για κάτι που έχασε παρά κάποιος άλλος για το ίδιο κάτι, που ποτέ δεν είχε για να απολαύσει… Όμως κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Μια γενιά πριν ίσως να ευχόταν να έχει αυτά που η επόμενη ορίζει ως πρόβλημά της. Διατηρώ μέσα μου και την πίστη και την αισιοδοξία και τη δύναμη. Όμως παράλληλα είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος με αυτούς τους ανθρώπους, που δεν τα καταφέρνουν κι έχουν φτάσει στην άκρη του σχοινιού τους. Εκεί φαίνεται κι η τρύπα στην ύφανση… Η κοινωνία, που εξελίσσει τους ανθρώπους της κι η ευνομούμενη Πολιτεία, δημιουργεί συνθήκες να τα καταφέρνουν οι πολλοί ακόμη και με δυσκολίες και προβλήματα κι αυτοί να βοηθούν να ξανασηκωθούν εκείνοι, που συνθλίβονται. Με θυμώνει που αντιμετωπίζεται τιμωρητικά αυτός που θέλει να τα καταφέρει, να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει.

Παρόλα αυτά κι έτσι εμείς θα προχωράμε. Θα εξελισσόμαστε και θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό, το πιο σπουδαίο, που μπορούμε να πράξουμε. Ενώ θα πιέζεται η μεσαία τάξη, θα προχωράμε. Είναι μια διαδρομή που μοιάζει με ένα ατελείωτο troubleshooting, αλλά αν δεχτώ πως υπάρχει ένα ελληνικό ιδίωμα στη σκέψη και τη συμπεριφορά, διαβλέπω με αισιοδοξία καλά πράγματα σε αυτό. Διαθέτουμε όταν θέλουμε και νοιάξιμο και ικανότητα επίλυσης και πολυμήχανο σκέπτεσθαι, σπιρτόζικη ευφυΐα κι αποτελεσματικότητα. Πρέπει πρώτα όμως να σπάσουν κάποια καλούπια που τα κρατούν αυτά ανεκδήλωτα. Υπάρχουν αυτές οι αρετές στο ελληνικό στοιχείο κι υπάρχει και μια σειρά από αρνητικές ποιότητες που δεν έχουν ξεθωριάσει καθόλου εδώ και δυο αιώνες σε τούτη τη χώρα… Φατρίες, ομάδες συμφερόντων, πελατειακό φέρεσθαι… Στο μικρό κοινωνικό κύκλο υπάρχει διάθεση για προσφορά, δοτικότητα, πρακτική γενναιοδωρία. Στον ευρύτερό μας κύκλο αυτά χαλαρώνουν, οι σχέσεις γίνονται σχεδόν εχθρικές, όσο μεγαλώνει ο κύκλος το νοιάξιμο γίνεται όλο και λιγότερο. Ο πολίτης βλέπει εχθρικά το κράτος και το κράτος τον πολίτη… ένας φαύλος κύκλος. Σε αυτήν την περιφέρεια του κύκλου δημιουργείται μια γεωμετρία περίεργη που συντηρεί την εφηβική μας πρόσκληση στην αντίσταση ως έννοια. Μας αρέσει να καλλιεργούμετηναίσθησηότιμαςκυνηγούν κι εμείς αντιστεκόμαστε. Η κουλτούρα του ΟΧΙ, από το όχι του 1940 μέχρι σήμερα… Καμαρώνουμε να λέμε πως ο Έλληνας δεν υποτάσσεται,μαςαρέσεινααισθανόμαστε το Γαλατικό χωριό της Ευρώπης, που δεν παραδίδεται και κάνει αντίσταση. Μια κουλτούρα που παραπέμπει σε στίχο του Σαββόπουλου: ”μια ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά η τραγωδία”…»

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ, ΙΔΕΕΣ, ΤΕΧΝΗ… ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΠΡΟΠΟΝΗΜΕΝΗ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ

Ο Κωνσταντίνος παρατηρεί τα πράγματα, την κοινωνία, τους ανθρώπους. Παράγει έργο, ιδέες, τέχνη… Είναι ενεργός πολιτικά και πρώτιστα ως πολίτης. Με μια σκέψη προπονημένη αρκετά και μετά παρρησίας, θεωρεί πως ο κίνδυνος της κάθετης πτώσης στο κενό, έχει προς ώρας αποφευχθεί για τη χώρα, αυτή η αγωνία του καλοκαιριού του 2015… δείχνει πως έχουμε γλιτώσει την απόγνωση του “πως φτάσαμε ως εδώ;”. Έχουμε ξεπεράσει την αρνητική περιδίνηση της καχυποψίας κι έχουμε μπει στην θετική ελικοειδή ανάπτυξη της εμπιστοσύνης.

Από τη θέση του, ως δημιουργός εν τη τέχνη κείμενος, ως ηθοποιός, ως σκηνοθέτης, ως καλλιτέχνης αναγνωρίζει το περιβάλλον στο οποίο κινείται ως δημιουργικό κουκούλι, ένα safe zone, όπου του επιτρέπεται να ζει και να σκέπτεται ιστορίες κι εμπειρίες που επιθυμεί να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους με προαίρεση θετική, με ταλέντο. Για εκείνον είναι μια πραγματικότητα
άλλη, διαφορετική, αυτή η πραγματικότητα της αφήγησης και της τέχνης ,που όμως έχει υπόσταση πιο διαυγή και πιο αληθινή από κείνη την πραγματικότητα των πολλών και της φερόμενης αντικειμενικότητάς τους. Αυτή η πραγματικότητα της τέχνης, ίδια με όλων εκείνων που έχουν βρει το δρόμο τους στη ζωή, το μονοπάτι τους, έχει πολλά προβλήματα. Η διαφορά της ωστόσο με εκείνη, την προσωπική πραγματικότητα κάποιων άλλων, είναι πως όταν ξυπνάς με αγάπη, κίνητρο και καλά ποτισμένες ρίζες σε αυτό που κάνεις, είναι απλώς θέμα χρόνου το πως θα εξελιχθείς, είναι απλώς θέμα τρόπου το πως θα ξεπεράσεις κάθε δυσκολία που θα μπει στο δρόμο σου, αφού την κοιτάξεις πρώτα κατάματα.

0 replies on “Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – Η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων…”