Κάθε ταξίδι και προορισμός, σ’ έναν κόσμο ονειρικό μα και πραγματικό, γεμάτο συναισθήματα, ήττες και νίκες, όλα ένα θέλω που ψάχνει άλλο θέλω να βρει. Κι εγώ μικρός, μέσα στα θαύματα που ποτέ δεν πίστεψα, ώσπου έζησα έναν έρωτα χαοτικό, ελευθερίας και ελευθεριότητας, στην ποδοσφαιρική ιστορία μιας πόλης κι ενός συμβόλου που έκρυβε τόση ομορφιά πίσω από το μυστήριο. Για πάντα παιδί, κάπου στην “Curva A” της Νάπολι να φωνάζω κι εγώ «είδα τον Μαραντόνα»…
Κείμενο από τον Νίκο Φάλια
Θα τσαλακωθώ, θα λερωθώ, όσες φορές κι αν χρειαστεί, αλλά θα φωνάζω μέχρι να «καώ» με την επιλογή μου: ΝΤΙΕΓΚΟ… Διαλέγω το δρόμο τον αντισυμβατικό. Ίσως ταιριάζει καλύτερα στη φιλοσοφία μου, ίσως να είναι και η ζωή που δεν έζησα, μπορεί να ψάχνω κι εγώ να βρω την προσωπική μου ειρήνη στις σκόνες και στα συντρίμμια που άφησε πίσω ο πόλεμος κάποιου άλλου. Ενός «επαναστάτη», ο οποίος σαν άλλος τανγκέρο του δρόμου, απόκληρος της κοινωνίας, αλήτης, χορεύει με-από έρωτα, πάθος, μελαγχολία, πόνο και στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά, παρασύρει σώμα και ψυχή όλων όσων τον (παρ)ακολουθούν. Στοιχειώνει λαούς και πόλεις ολόκληρες, βλέπεις μέσα του αποπλάνηση, προδοσία, θλίψη, οργή, μα και αγάπη, για τη ζωή που έζησε, αλλά και για εκείνη που άφησε να φύγει. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Ένας καθρέφτης σπασμένος, χίλια κομμάτια παντού… Μέσα στα κομμάτια αυτά συγκεντρώνονται οι φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, της Νάπολι, η θεοποίησή του από εκατομμύρια κόσμου, μερικά κιλά κοκαΐνης, η επαφή του με τη μαφία της Καμόρα, ένας ονειρεμένος γάμος και ένας διαολεμένος χωρισμός με την Κλαούντια, η δηλητηριώδης σχέση του με τον Πελέ, τη FIFA, τις ΗΠΑ και τις μεγάλες δυνάμεις, η λατρεία του για τον Φιντέλ Κάστρο, το «χέρι του Θεού» και το απίστευτο γκολ του απέναντι σε όλους τους Άγγλους, μια ζωή δίχως όρια η οποία ήταν εν τέλει «larger than life».
«Το κλειδί για την αθανασία είναι πρώτα να έχεις ζήσει μια ζωή άξια να τη θυμάται κανείς», είχε πει κάποτε ένας άλλος θρύλος, ο Μπρους Λι. Την αιωνιότητα την άγγιξε μονάχα ο Ντιέγκο. Αν ταξιδέψεις στην Αργεντινή ή στη γειτονική Νάπολι θα καταλάβεις. Θα δεις αμέτρητα γκράφιτι σε τοίχους, τατουάζ σε νοσταλγούς μιας άλλης γενιάς, θα συναντήσεις γονείς που βαφτίζουν ακόμη παιδιά με το όνομά του (ο ένας γιος να λέγεται Ντιέγκο, ο άλλος Αρμάντο, η μία κόρη Μάρα και η άλλη Ντόνα!), θα δεις αγάπη που ξεπερνάει Πάπες, τοπικούς Αγίους, πατρίδες, μανάδες και πατεράδες, θα δεις εαυτούς ξεχασμένους και κόσμους χαμένους πίσω στο 1986, στο 1987, στο 1990. Θα νιώσεις έναν ανιδιοτελή έρωτα, που έχει μείνει αναλλοίωτος στο χρόνο.
Για χάρη του έχει δημιουργηθεί μέχρι και εκκλησία, η περίφημη «Maradoniana», με περισσότερους από 100.000 «πιστούς»! Θεούγεννα είναι γι’ αυτούς η 30η Οκτωβρίου, η μέρα που γεννήθηκε ο Ντιέγκο, ενώ η 22η Ιουνίου, όταν και πέτυχε το απίθανο γκολ με το χέρι κόντρα στους μισητούς λόγω των Φώκλαντ, Άγγλους, γιορτάζεται ως το Πάσχα! Είναι και η μέρα…βαφτίσεως των νέων «μαθητών». Για να ενταχθούν περνούν μια μυητική διαδικασία. Καλούνται να περάσουν μια μπάλα πάνω από ένα χάρτινο ομοίωμα του άλλοτε τερματοφύλακα των Βρετανών, Πίτερ Σίλτον, και να τη στείλουν με το αριστερό τους χέρι σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δίχτυ! Στη συνέχεια καλούνται να ακούσουν τον απίστευτο σχολιασμό στο δεύτερο γκολ του ίδιου αγώνα («Ο Μαραντόνα έχει την μπάλα, αυτή η ιδιοφυΐα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πάντα Μαραντόνα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, γκολ, γκοοοοολ! Θέλω να κλάψω! Άγιος ο Θεός, ζήτω το ποδόσφαιρο! Τι γκολ; Αυτό με κάνει να κλαίω. Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιον πλανήτη ήρθες;», ενώ Ευαγγέλιό τους είναι η αυτοβιογραφία του!
Τί είμαστε στο τέλος της ημέρας; Σκόνη στον άνεμο, φύλλα που πέφτουν και χάνονται, ταξιδιώτες σε έναν κόσμο ψευδαισθητικό, ήδη πεπερασμένοι, που απλά βλέπουμε το κουβάρι της ζωής μας να ξετυλίγεται με χρονοκαθυστέρηση, πλανήτες σε έναν πλανήτη μικρό, σε μια κουκίδα του σύμπαντος, συλλέκτες εμπειριών, εν δυνάμει Θεοί που ζούμε σαν αδύναμα πλάσματα. Τί μένει; Οι θύμησες, η προσωπική μας ιστορία, η κληρονομιά. Κι αυτή δεν (μπορείς να) τη μετράς μόνο με τίτλους, Τσάμπιονς Λιγκ, γκολ και εξώφυλλα σε περιοδικά και video games…
Είχα την τύχη να δω από κοντά τον Θεό πριν από περίπου 12 χρόνια, ένα μεσημέρι έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη. Ήταν επίτιμος προσκεκλημένος του Ολυμπιακού. Μόλις σε δύο τετραγωνικά μέτρα βρισκόταν ο Ντιέγκο (συν δύο σωματοφύλακες) και εγώ! Αμηχανία. Πάγωσαν όλα ξαφνικά μπροστά μου. Όταν συνήλθα, απλά προσκύνησα και του είπα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τα όσα –μου- έχει προσφέρει. Πήρα ένα «gracias» και μία σφιγμένη γροθιά στο μέρος της καρδιάς για να συντροφεύει έκτοτε όλα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα. Ήταν η μοναδική φορά που είδα από κοντά Θεό, με τον οποίο πρόλαβα μάλιστα να ανταλλάξω και μία κουβέντα! Ήμουν πλέον ακόμη πιο πιστός. Δεν θα μπορούσε κανένας Πελέ και Μέσι να ξεπεράσουν το μύθο του. Είχα επιλέξει. Εγώ το Θεό μου τον θέλω αλήτη! Και δεν θα τον αρνηθώ ποτέ…
