Υπάρχει ο loser πατέρας του Λεονάρντο ντι Κάπριο στο Catch me if you can (τον υποδύεται ο Κρίστοφερ Ουόκεν), μότο ζωής του οποίου είναι η ιστορία του mighty mouse, του δραστήριου ποντικού που όταν έπεσε στον κουβά με το γάλα, κολύμπησε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά που λίγη ώρα αργότερα κατέληξε να πλέει πάνω σε έναν σβώλο από βούτυρο.
Υπάρχει ακόμα ο πατέρας στο Underground του Εμίρ Κουστουρίτσα, που τρομαγμένος μέρις εσχάτων από έναν πόλεμο που έχει οριστικά τελειώσει- μεγαλώνει το γιο του στα έγκατα της γης δείχνοντάς του την κατσίκα για άλογο και το φεγγάρι για ήλιο. Και φυσικά ο Ρομπέρτο Μπενίνι του «Η ζωή είναι ωραία» που για χάρη του παιδιού του ντριμπλάρει τον απόλυτο τρόμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης σκαρώνοντας σουρεαλιστικές ιστορίες. Κι από την άλλη, υπάρχει ο Αμερικανός συνταγματάρχης του Βιετνάμ, που όπως υποστηρίζει ένας δημοφιλής στις τάξεις των πεζοναυτών μύθος, περιέγραψε, μιλώντας από τον ασύρματο, στους στρατιώτες του την κατάσταση ως εξής: «ο εχθρός είναι εμπρός, πίσω μας, δεξιά μας και αριστερά μας. Ε, αυτή τη φορά, δε μας την γλυτώνουν!» -ίσως, σκέφτομαι, ο Αλμπέρ Καμύ να αναγνώριζε στην παραπάνω φράση εκείνο που ο ίδιος είχε σε ανύποπτο χρόνο αποκαλέσει «ηρωικό πεσιμισμό».Το βέβαιο είναι πως δε χρειάζεται να είσαι ο Μέρφι του γνωστού νόμου, αλλά απλά να διαθέτεις στοιχειώδη λογική και αντίληψη για να συνειδητοποιήσεις πως τα πράγματα γύρω μας είναι και φαίνονται άσχημα, αλλά μπορούν –και κατά πάσα πιθανότητα θα
γίνουν- ακόμη χειρότερα. Το κλασικό ερώτημα των προεκλογικών περιόδων- «δηλαδή, πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα;» είναι, όπως έχει επανειλημμένα αποδειχθεί, από αφελές έως καταστροφικό.
O εχθρός είναι εμπρός, πίσω μας, δεξιά μας και αριστερά μας.
Ε, αυτή τη φορά, δε μας την γλυτώνουν!
Η τυπική ειδησεογραφία μίας ημέρας του 2017 περιλαμβάνει ιστορίες διεθνοποιημένου τρόμου, προμηνύματα επαπειλούμενων περιβαλλοντικών και κάθε άλλου είδους καταστροφών, παλιούς και νέους φόρους και γραφειοκρατικά αρκτικόλεξα που στραγγαλίζουν τη δημιουργία, ανατροπές βεβαιοτήτων που για δεκαετίες έχουν αποτελέσει θεμέλια της κοινωνίας, αποκαλυπτικές φωτογραφίες και ιστορίες τζούφιων celebrities, που δίχως να έχουν κάνει τίποτε αξιομνημόνευτο στη ζωή τους μετρούν χιλιάδες followers, πονεμένες εξομολογήσεις ανθρώπων που βρίσκονται αντιμέτωποι με υπαρξιακά ή οικονομικά αδιέξοδα –το μπάσο από το We ‘ve got to get out of this place των Animals σου έρχεται στο μυαλό σχεδόν ασυναίσθητα.
Όταν παρ’ όλα αυτά, μου ζήτησε ο Αλέξανδρος για το πρώτο τεύχος του MensArena κάτι αισιόδοξο, κάτι που να αποσπά την προσοχή των ανθρώπων από τη διάχυτη περιρρέουσα μαυρίλα και να τους δίνει μία θετική προοπτική, μου φάνηκε απλό. Μπορώ σε δέκα δευτερόλεπτα να αποδείξω ακόμα και στον πλέον γκρινιάρη πως είμαστε μια χαρά, του είπα. Και το εννοώ.
Elementary, Watson. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως σε τρία ή πέντε χρόνια η πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο θα είναι καλύτερη απ’ ό,τι σήμερα; Υπάρχει κάποιος διατεθειμένος να ποντάρει σήμερα τις μάρκες του στο καλύτερο –όπως και αν ο ίδιος το εννοεί- αύριο;
Δεδομένου πως δε βλέπω πολλά χέρια να σηκώνονται… μια χαρά, υποστηρίζω, είμαστε. Αν όχι σε σχέση με το χθες ή τις προσδοκίες μας, σε σχέση με το αύριο και τις προ- οπτικές του. Είμαστε καλά, επειδή αύριο θα είμαστε χειρότερα –θυμηθείτε μόνο πόσο ο καθένας απο εσάς διαμαρτυρόταν ή/και παραπονιόταν πριν από πέντε ή δέκα χρόνια, μολονότι, όπως
εκ των υστέρων και με το hard way αποδεικνύεται, ήταν Θεός και (απλώς) δεν το ήξερε!
Ας το απολαύσουμε λοιπόν.
Αν η κατάσταση σας θυμίζει Τιτανικό –όπου, κατά το θρύλο, η ορχήστρα έπαιζε μέχρι την τελευταία στιγμή swing- δεν είστε οι μόνοι. Αλλά από την άλλη, μπορείς πάντοτε να πιστεύεις πως κάτι θα γίνει και κάποιοι από εμάς ίσως και να την γλυτώσουμε. Στη χειρότερη δε, μπορούμε πάντα βάσιμα να ελπίζουμε πως θα πάρουμε δέκα Όσκαρ.
