Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Τριάντα χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο βρίσκονται τα Harry Potter Studio, με τα αυθεντικά σκηνικά στα οποία γυρίστηκαν οι πρώτες ταινίες Harry Potter. Χι- λιάδες οικογένειες τα βάζουν πρώτα στη bucket list ενός «Λονδίνου-με-παιδιά» για να δουν οι πιτσιρικάδες την κουζίνα των Weasly’s, τους κοιτώνες των εκκολαπτόμενων μάγων, τη μοτοσυκλέτα του Hagrid, το Howgarts σε κλίμακα 1:24, να πιουν Butterbeer, να αγοράσουν μαγικά βότανα, αντίγραφα των αυθεντικών κοστουμιών της σειράς και να κάνουν μία βόλτα με μαγικό σκουπόξυλο γύρω και πάνω από το κάστρο, μια αποθέωση της τεχνολογίας των drones και του digital film making. Δεύτερο στη bucket list, είναι οι ακαδημίες της Aρσεναλ. Φαντάσου τώρα να είσαι πιτσιρικάς και να σε πάνε οι γονείς σου στα Harry Potter Studio και στο Emirates. Δεν θα τους ζητήσεις τίποτα για τα επόμενα 10 χρόνια, γιατί, διάολε, τι άλλο υπάρχει να ζητήσεις από μπάλα και παραμύθι.

Και φαντάσου τώρα, έναν τύπο, να μπει μέσα σε ένα από τα δύο και να αδειάσει μερικούς γεμιστήρες γιατί στο δικό του μυαλό, ο κόπος, το όραμα και οι ιστορίες τόσων ανθρώπων είναι σατανικές και δείγματα παρακμής και δεν αξίζουν τίποτα. Τρελός; Μήπως;

Στο Λονδίνο, όμως, έχουν γραφτεί κι άλλα παραμύθια, με ενήλικο περιεχόμενο. Ο μύθος λέει ότι η απόλυτη femme fatale των Nineties, η Justine Frischmann, τα είχε συγχρόνως με τον Brett Anderson, τον ηγέτη και frontman των Suede και τον Damon Albarn, των Blur. Το τρίγωνο αυτό ήταν η αιτία που τη σούταρε ο Anderson, αλλά εκείνη, ως γνήσια μη-μου- πεις-ότι-δεν-μπορώ femme fatale, έκανε τις Elastica και έκανε σουξέ και στην Αμερική, πρωτού συμβιβαστεί για μια πιο ήρεμη ζωή ως γυναίκα ενός ακαδημαϊκού. Να σημειωθεί ότι επιτυχία στην Αμερική δεν έκαναν ούτε οι Oasis, το μεγαλύτερο συγκρότημα της εποχής του Britpop.

Ο μύθος, επίσης, λέει ότι στο Λονδίνο των swinging sixties, o Eric Clapton έγραψε το τραγούδι «Layla» για την Patti Boyd, τη γυναίκα του καλού του φίλου George Harrison των Beatles. H Patti Boyd ήταν η πνευματική μαμά της Twiggy και πνευματική γιαγιά της Kate Moss, γνωστών femme fatale στην εποχή τους. O George Harrison είχε γράψει γι’ αυτήν το «While My Guitar Gently Weeps», ενώ ο Clapton έγραψε κι ένα δεύτερο σουξέ το «Wonderful Tonight».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Layla» προέρχεται από το «Layla and Majnun», την ιστορία μιας πριγκίπισσας του φεγγαριού. Είναι ένα περσικό παραμύθι του 12ου αιώνα, μια εποχή λαμπρής άνθισης των γραμμάτων και των τεχνών, όταν φωτισμένοι ηγέτες του Ισλάμ επένδυσαν σοβαρά στον πολιτισμό, την άλγεβρα, τα αραβουρ- γήματα, τη σπουδαία αρχιτεκτονική, τα αραβικά ψηφιδωτά και τα αραβικά παραμύθια. Είναι ειρωνικό, αλλά την ίδια εποχή στην Ευρώπη ζούσαμε το μίσος, το σκοταδισμό και περιμένουμε την Αναγέννηση.

Και φαντάσου τώρα έναν τρελό να αδειάζει μερικούς γεμιστήρες σε συναυλία του Clapton την ώρα που τραγουδάει το «Layla». Παράνοια; Κάποιοι άνθρωποι που μισούν, σκοτώνουν και καλά στο όνομα κάποιου θεού αλλά τελικά σκοτώνουν στο όνομα του δικού τους μίσους και πιθανότατα δεν θα καταλάβουν ποτέ τι καταφέρνουν τα Λονδίνα, τι κάνει η αγάπη, τι κάνει η ελευθερία. Δεν θέλουν καν να το μάθουν, γιατί τότε η ύπαρξή τους δεν θα έχει καμία σημασία, και δυστυχώς δεν θα ζήσουν χρόνους πολλούς για να δουν την ήττα τους σε όλα τα επίπεδα, όταν τα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους, θα μεγαλουργούν σε ένα άλλο Ισλάμ, ανοικτό, δημοκρατικό, αγαπησιάρικο όπως αυτό που ήταν κάποτε.

Κάποιοι άνθρωποι που μισούν, σκοτώνουν και καλά στο όνομα κάποιου θεού αλλά τελικά σκοτώνουν στο όνομα του δικού τους μίσους και πιθανότατα δεν θα καταλάβουν ποτέ τι καταφέρνουν τα Λονδίνα, τι κάνει η αγάπη, τι κάνει η ελευθερία

To 1990, μετά από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, ο Matt Black και ο Jonathan More, ονόματα που μάλλον δεν ξέρεις, ίδρυσαν ένα μουσικό label που πρέπει να μάθεις, τη Ninja Tune. Την εποχή των μεγάλων δισκογραφικών και του Britpop έγινε το μεγαλύτερο μουσικό πείραμα των τελευταίων δεκαετιών, το πάντρεμα της Jazz με την ηλεκτρονική και τα beats, πείραμα που έδωσε ονόματα τους The Cinematic Orchestra, τον Amon Tobin, τον Bonobo, τον Jaga Jazzist, και άλλους πιονέρους μουσικούς. Στέκομαι στη μουσική γιατί, διάολε, έχω δουλέψει με δημοσιογράφους που θυσιάζουν κάθε χρόνο τις καλοκαιρινές τους διακοπές, για ένα δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο προκειμένου να δουν τι καινούριο παίζει. Και είναι οι καλύτεροι δημοσιογράφοι που ξέρω.

Ξέρω δεκάδες Έλληνες που πέρασαν χρόνια στο Λονδίνο, που είχαν φίλους συμφοιτητές από τη Λατινική Αμερική, την Κίνα και το μουσουλμανικό Ιράκ. Γιατί ξέρω ότι σε αυτή την πόλη ζουν τεράστιες κοινότητες μουσουλμάνων σε δρόμους που είναι γραμμένοι σε ταμπέλες πρώτα στα Μπανγκλαντέσι και μετά στα Αγγλικά, που πάνε σε νοσοκομεία με πινακίδες γραμμένες σε επτά ή οκτώ γλώσσες, γιατί αγάπησα το Λονδίνο των Κινεζικών all you can eat buffet.

Το Λονδίνο είναι το Λονδίνο των μεγάλων Πανεπιστημίων, του Kings College όπου ο Φράνσις Κρικ και ο Τζέιμς Γουότσον «βρήκαν» τη διπλή έλικα, το DNA, είναι το Λονδίνο του London School of Economics, των Ελλήνων εφοπλιστών, του City και του SirStelios (Χατζηιωάννου), των ιερών τεράτων όπως ο Charlie Chaplin, ο Alfred Hitchcock, ο Michael Caine, η Helen Mirren, ο Christopher Nolan, ο Jude Law, ο Benedict Cumberbatch. Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων είναι ιστορίες όλων μας. Αυτοί οι λεπτοί μηχανισμοί που μας κάνουν κοινωνία και ανθρώπινο είδος δεν θα αφήσουν να σβήσουν. Θα ζουν μέσα από τραγούδια και ιστορίες. Μέσα από νέες femme fatale και νέα παραμύθια. Τις ιστορίες του Λονδίνου δεν μπορείς να τις σβήσεις, έτσι απλά, με μια τρομοκρατική ενέργεια.

0 replies on “Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ”