Έφυγε σήμερα ο Μίκης. Στο άκουσμα της είδησης, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η πρώτη και καθοριστική «γνωριμία» μαζί του. Τον Αύγουστο του 1977 στις πρώτες συναυλίες του μεγάλου συνθέτη στο Θέατρο Λυκαβηττού… όταν για πρώτη φορά επιτράπηκε στο κοινό να ακούσει ελεύθερα τις μεγαλειώδεις μουσικές του. Και ναι, ήμουν κι εγώ εκεί!
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Σκέφτηκα πόσο περίεργα συνδυάζονται όλα… Μνήμη και συναίσθημα. Απώλεια. Ποια απώλεια από τις δύο σκέφτηκα και ποια παρακαταθήκη; Δεν συνηθίζω να δημοσιοποιώ τις προσωπικές μου στιγμές. Αλλά να, που αυτή τη φορά σμίγουν με τις πανελλήνιες ή ακόμη -τολμώ να πω- και πανανθρώπινες. Η απώλεια του Μίκη ήρθε να συναντήσει την απώλεια του πατέρα μου πριν μόλις είκοσι ημέρες.
Κι εκεί που άκουγα την είδηση του θανάτου του Μίκη, θυμήθηκα τον ενθουσιασμό του πατέρα μου, όταν ανακοίνωσε στη μητέρα μου κι εμένα (η αδελφή μου ήταν πολύ μικρή), ότι κατάφερε να βρει εισιτήρια για το «Άξιον εστί» στον Λυκαβηττό. Ήταν οι πρώτες συναυλίες που θα έδινε ο Θεοδωράκης μιας κι μέχρι τότε η μουσική του ήταν απαγορευμένη.
Διαβάστε περισσότερα στο www.womanidol.com
