Ποιο είναι όμως το κομβικό σημείο στο οποίο σταματάει η «κούκλα» Κατερίνα Γερονικολού και ξεκινάει η ηθοποιός; Για την Κατερίνα, όλα έχουν να κάνουν με την Ψυχή με Ψ κεφαλαίο που καταθέτει κάποιος σε αυτό που κάνει. «Η βασική διαφορά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες ηθοποιοί. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές τραγουδίστριες. Τις αντιμετωπίζουν ως μοντέλα. Και δεν έχω τίποτα εναντίον των μοντέλων, αλλά η δουλειά μας δεν έχει να κάνει με φωτογραφίσεις».
Ωστόσο, όταν χρειάζεται να ποζάρει στον φακό για συνεντεύξεις, όπως αυτή για το MensArena, η Κατερίνα αναρωτιέται αν ο χρόνος που διέθεσε για να στηθεί μπροστά στον φωτογράφο και να παίξει, έστω για λίγο, τον ρόλο του φωτομοντέλου, είναι ωφέλιμος για την ίδια και τη δουλειά της. Καταλαβαίνει όμως, ότι και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού της δημοσιότητας, στο οποίο εκ των πραγμάτων μπαίνει ένας ηθοποιός που σέβεται το κοινό του. «Για έναν ηθοποιό, σημασία δεν έχει μόνο η στιγμή που παίζει στην τηλεόραση ή στο θέατρο, αλλά και η στιγμή που παρουσιάζεται στο κοινό. Και εγώ ως θεατής, δεν θέλω να βλέπω έναν ηθοποιό μόνο μέσω των ταινιών του, αλλά να μπορώ να τον γνωρίσω μέσα από τα έντυπα και τις συνεντεύξεις. Νομίζω ότι τώρα έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι παίζει ρόλο και έχει σημασία να το κάνεις και αυτό, αλλά η ουσία της δουλειά μας είναι άλλη» λέει η Κατερίνα και περιγράφει πώς η ίδια βιώνει τις απαιτήσεις της δουλειάς της, μια δουλειά που καταπονεί το σώμα, όσο και το μυαλό.
Μάθε περισσότερα για το πιο ευέλικτο 5-πορτο αυτοκίνητο πόλης!
Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Ουσιαστικά παίζεις με το σώμα σου, με το μυαλό σου, με τη φωνή σου. Χρησιμοποιείς εντελώς ό,τι έχεις και δεν έχεις. Παρόλα αυτά, μιλάς με κάτι πολύ ευαίσθητο και απευθύνεσαι σε κάτι πολύ ευαίσθητο. Τώρα που παίζω στην παράσταση του έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση, ο κόσμος φεύγει συγκινημένος. Αυτό σημαίνει ότι κάτι βλέπουν που μιλά στην ψυχή τους. Δεν μπορείς παρά μόνο με σοβαρότητα να αντιμετωπίσεις αυτή τη δουλειά και σαν κάτι πολύ ουσιαστικό και σημαντικό. Ειδικά με αυτή την παράσταση, νιώθω ότι κάνω κάτι πολύ σημαντικό. Για να είμαι ακριβής, νιώθω ότι συμμετέχω σε κάτι που έχει απόλυτη σημασία».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Τρίτη χρονιά επιτυχίας στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το έργο ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό και με τη σημερινή συγκυρία, καθώς μιλάει για το δράμα των προσφύγων σε μια άλλη ιστορική περίοδο, με συμβολισμούς, ωστόσο, που χτυπάνε βαθιά μέσα στην καρδιά και φέρνουν στον θεατή συνειρμούς για το πώς αντιμετωπίσαμε τότε και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε σήμερα τους πρόσφυγες. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας στη Σμύρνη, από το 1917 μέχρι το 1923. Όπως λέει η Κατερίνα «Οι θεατές παρακολουθούν μέσα από χαρακτήρες, την πολιτική αλλά και την πολιτιστική πραγματικότητα του τόπου και της εποχής. Έχουμε και φαγητά, τραγούδια, χορό, συζητήσεις πολιτικές ανθρώπων που ουσιαστικά έγιναν πρόσφυγες και ήρθαν στην Ελλάδα ως “τουρκόσποροι”, θεωρούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους “ Έλληνες της Σμύρνης».
‘‘Νομίζω ότι είναι δείγμα πολιτισμού και μεγάλης ευστροφίας να μην είσαι μισαλλόδοξος και γενικά να μην είσαι ρατσιστής. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι από το σπίτι μου έχω μάθει να να αγαπάω το διαφορετικό και να προσπαθώ να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου’’
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ
«Πρέπει να μάθουμε όλοι να αγαπάμε το διαφορετικό. Υπάρχει μία βουβαμάρα στην παράσταση, όταν φτάνουμε στο λιμάνι του Πειραιά. Ενώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή το κοινό ταυτίζεται με μας, τους Έλληνες της Σμύρνης, ακούγεται “τι κάνετε εδώ τουρκόσποροι, πρόσφυγες; Ούτε εμείς δεν έχουμε να φάμε”. Και τώρα η Ελλάδα είναι εξαθλιωμένη, όπως και τότε, και δέχεται, παρόλα αυτά πρόσφυγες» λέει η Κατερίνα και υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια αντιλαμβάνεται τη σχέση μεταξύ του πρόσφυγα και της κοινωνίας που τον υποδέχεται. «Νομίζω ότι είναι δείγμα πολιτισμού και μεγάλης ευστροφίας να μην είσαι μισαλλόδοξος και γενικά να μην είσαι ρατσιστής. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι από το σπίτι μου έχω μάθει να αγαπάω το διαφορετικό και να προσπαθώ να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου». Ωστόσο, προσπαθώ να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, να αγγίξω τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής της, να τη βάλω μπροστά σε ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα. Της λέω ότι κάποιοι θα πουν ότι “αυτοί οι Έλληνες, που ήρθαν τότε από τη Μικρά Ασία, τελικά αποτέλεσαν ένα στοιχείο οικονομικής προόδου και οικονομικής ανάπτυξης.
‘‘Νομίζω ότι είναι δείγμα πολιτισμού και μεγάλης ευστροφίας να μην είσαι μισαλλόδοξος και γενικά να μην είσαι ρατσιστής. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι από το σπίτι μου έχω μάθει να να αγαπάω το διαφορετικό και να προσπαθώ να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου’’
Ήταν άνθρωποι προκομμένοι, που πρόσφεραν, που ήρθαν στην πατρίδα και αποφάσισαν να δουλέψουν και να προσφέρουν στην πατρίδα τους, ενώ αυτοί που έρχονται σήμερα από τη Μικρασία, θέλουν να προχωρήσουν, να πάνε στην Ευρώπη. Δεν νοιάζονται για την Ελλάδα, δεν έχουν στόχο να τη βοηθήσουν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Μου απαντά: «Καταρχήν, κάθε άνθρωπος που είναι κατατρεγμένος, προφανώς αυτό που τον νοιάζει είναι η προσωπική του επιβίωση και όχι η επιβίωση της χώρας που τον φιλοξενεί. Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να ευημερήσει σε μια ξένη χώρα. Ξέρουμε πάρα πολλούς Αλβανούς που ήρθαν εδώ και πλέον θεωρούν την Ελλάδα τόπο τους. Με λίγα λόγια, έχει να κάνει με ένα πάρε-δώσε. Σίγουρα υπάρχουν θέματα πολιτικά, όσον αφορά στο πλήθος των ανθρώπων αυτών. Είδα, όμως, στην τηλεόραση και ένα βίντεο της Χρυσής Αυγής (αυτό από τη συναυλία με τα ναζιστικά τραγούδια και σύμβολα, όπου εμφανίζονται όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη). Γενικά, αυτόν τον καιρό, έχω μία απογοήτευση για όσα συμβαίνουν. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που ήρθαν εδώ ως μετανάστες και πέτυχαν, στελέχωσαν την Ελλάδα με ειδικότητες που οι Έλληνες δεν ήθελαν ασχοληθούν και τις περιφρονούσαν. Ειδικότητες που είναι και δημιουργικές. Νομίζω ότι είμαστε σε μία φάση που βλέπω να επικρατεί πολύς εγωκεντρισμός. Υπάρχουν πολλές ανοιχτές πληγές και οι περισσότεροι κοιτάμε το εμείς».
Πρωτοποριακό από κάθε πλευρά, το Renault TWINGO συναρπάζει κάθε στιγμή!
Η απάντηση της Κατερίνας με προκαλεί. Τη ρωτάω για τις δικές μας ευθύνες, ως πολίτες, για να φτάσουμε ως εδώ που φτάσαμε με τα οικονομικά, για τις πολιτικές επιλογές και τις αποφάσεις, για το αν αυτό που είπε για τους μετανάστες που έκαναν δουλειές που εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε, δείχνει ότι ήμασταν και λίγο ψώνια. «Και είμαστε ακόμα», μου απαντά. «Έχω φίλους και γνωστούς που είναι άνεργοι κατ’ επιλογήν, γιατί ξέρουν ότι μπορούν να δουλέψουν εν γένει αλλά δεν δουλεύουν, επειδή δεν θέλουν να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο επάγγελμα ή ένα επάγγελμα που δεν το έχουν σπουδάσει. Κι όλα αυτά επειδή έκαναν μία “καλύτερη” δουλειά. Το καταλαβαίνω αυτό, αλλά δεν καταλαβαίνω να προτιμάς να κάθεσαι μέσα στο σπίτι σου από το να ασχοληθείς με κάτι που δεν σου αρέσει». Η Κατερίνα περιγράφει τον “καναπέ” ως την αρρώστια του αιώνα. «Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει ζητηθεί ποτέ να δουλέψω με 300 ευρώ το μήνα, αλλά από το να κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου και να κάνω παρέα με τη γιαγιά μου, προτιμώ να βγω έξω, να γνωρίσω τον άνθρωπο της ζωής μου, να κάνω μία φίλη, να δουλεύω για να βγάλω έστω και λίγα χρήματα».
Απολαμβάνω το να είναι κάποιος πιο γλυκός μαζί μου, γιατί μου αρέσουν, γενικά, οι τρυφερές σχέσεις. Αλλά νομίζω ότι, πέρα από το “όμορφος” ή “άσχημος”, ο καθένας μας αφήνει περιθώρια στον άλλον και δεν έχω βρεθεί ποτέ σε δύσκολη θέση.
ΣΙΝΕΜΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Εύλογη ερώτηση προς μια νέα και όμορφη γυναίκα που φαίνεται ότι “αγαπούν” όλα τα είδη και όλα τα μέσα. Εχει κάνει τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο, αλλά έχει δουλέψει και ως δημοσιογράφος και παρουσιάστρια. Τι προτιμά περισσότερο από όλα αυτά; « Αν κέρδιζα το τζόκερ θα έκανα μία ταινία για κάθε ένα εκατομμύριο ευρώ που θα εισέπραττα. Αν έπαιρνα 14 εκατομμύρια, θα έκανα 14 ταινίες, όχι απαραίτητα με εμένα πρωταγωνίστρια. Θα είχα 14 οράματα να δουλέψω». Μάλιστα, η Κατερίνα έχει ήδη κάνει και τη δική της συγγραφική απόπειρα, πάνω σε ένα σενάριο το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να μην είναι τόσο καλό. «Μέχρι τώρα, έχω φτάσει στο σημείο να κάνω μέχρι και τέσσερις δουλειές, παράλληλα» συνεχίζει η ηθοποιός. «Αυτό έγινε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο που είχα θέατρο, τηλεόραση και εκπομπή και promotion της ταινίας “Μπάτσελορ” με πρεμιέρες ανά την Ελλάδα». Ωστόσο, δείχνει να ξεχωρίζει κάποιες από τις δουλειές της. «Στο θέατρο, ξεχωρίζω το “Σμύρνη μου αγαπημένη” γιατί είναι μία παράσταση που ξεκινάει με κωμωδία, με κωμικά στοιχεία, χιούμορ και χαρά, όπως είναι η ζωή και λειτουργεί σαν κύμα. Η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση ήταν “Ο Λάκης ο γλυκούλης” που αν και από την πλευρά μου είχε πολύ αθωότητα, θεωρώ ότι ήταν η χειρότερη ερμηνεία μου. Και φυσικά, η εκπομπή Lifetime στη Nova, που παρουσιάζω εδώ και τέσσερα χρόνια με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη».
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ
Η μητέρα της έκανε κάτι που σπάνια κάνει ένας γονιός. Την έπαιρνε πάντοτε μαζί της για να παρακολουθεί ταινίες και παραστάσεις. Τι επάγγελμα, λοιπόν, θα μπορούσε να επιλέξει ένα κορίτσι που είδε τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών” σε ηλικία τριών ετών μαζί με τη μητέρα του; «Είδα την ταινία με το κεφάλι μου στα πόδια της μαμάς μου,γιατί μου ψιθύριζε στο αυτί τους υπότιτλους. Θεωρώ ότι η μητέρα μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο στο τι έγινε μετά. Με πήγαινε από τριών χρονών σε θέατρο για παιδιά, από πέντε χρονών σε θέατρο για μεγάλους για να της κάνω παρέα. Ήταν πολύ θεατρόφιλη και είναι ακόμη».
Όλα αυτά, δεν σημαίνουν ότι η απόφασή της να αφήσει όσα σπούδασε (Νομικά και Δημοσιογραφία) για να γίνει ηθοποιός, χαροποίησε ιδιαίτερα τη μητέρα της. «Σιγά μη χάρηκε. Όχι βέβαια. Γιατί αυτό είναι η διασκέδαση της, δεν το ήθελε για το παιδί της. Είχα, μόλις, τελειώσει τη Νομική, μετά ήμουν στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας για έναν χρόνο, στο τμήμα των πτυχιούχων και ξαφνικά, δεν ξέρω τι με είχε πιάσει και έκανα το πιο τρελό πράγμα για τον χαρακτήρα μου: να τα παρατήσω όλα και να ξεκινήσω από την αρχή στη Δραματική Σχολή “Ιασμος” του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Νομίζω ότι με είχε πιάσει το ένστικτο της ευτυχίας που μου είπε ότι πρέπει να το κάνω. Και δεν το μετάνιωσα ούτε μία στιγμή». Πραγματικά, δεν της πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι η επιλογή της ήταν λάθος και ότι πήγαν στράφι οι σπουδές της στη Νομική ή ότι θα έπρεπε να το σκεφτεί διαφορετικά.
ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ
Οι παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη ολοκληρώθηκαν και η Κατερίνα ετοιμάζεται να φορτίσει της μπαταρίες για το καλοκαίρι και την επόμενη σεζόν. Τα πάντα είναι ανοικτά, καθώς το μόνο σίγουρο για την ώρα, είναι η επιτυχημένη εκπομπή στη Nova μέχρι τον Αύγουστο. Υπάρχει, ωστόσο κάτι που συζητά, χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα συγκεκριμένο. «Δεν είναι σίριαλ στην τηλεόραση, αλλά προσπαθώ και καταφέρνω μέχρι τώρα, να μην αγχώνομαι, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η μία δουλειά φέρνει την άλλη. Αν είσαι καλός, κάποιος θα σε δει, κάποιος θα σε γνωρίσει, κάποιος θα μιλήσει για σένα και θα σου φέρει την επόμενη. Γιατί προσπαθώ απλά να είμαι καλή σε αυτό που κάνω τώρα», λέει και βλέπεις στα μάτια της ότι αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτό της και τη διάθεση που δείχνει, κάθε φορά, να δουλεύει πολύ για να γίνεται καλύτερη. Η Κατερίνα γνωρίζει πολύ καλά, παρακολουθώντας ελληνίδες και ξένες ηθοποιούς, ότι η επιτυχία έρχεται μέσα από το πολυδιάστατο του ταλέντου τους και ότι για να μπορέσει μια ντίβα του θεάτρου και του κινηματογράφου να καταξιωθεί πραγματικά στα μάτια του κοινού, πρέπει να περάσει απ’ όλα τα είδη. Να τολμήσει και να πετύχει και στην κωμωδία, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να “τσαλακώσει” και την εικόνα της. Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, η Κατερίνα Γερονικολού μιλάει γι ‘αυτό ακριβώς. «Στο “Σμύρνη μου αγαπημένη” κάνω ένα κλωτσοσκούφι, με την έννοια ότι είναι ένα μικρό ανώριμο, ανεύθυνο, χαζούλικο κορίτσι του υπηρετικού προσωπικού, που ερωτεύεται τον γιο της κας Φιλιώς. Ένα κορίτσι που είναι χαριτωμένο, κυρίως εξαιτίας της αγένειας και της αγαρμποσύνης της. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να τσαλακωθεί κι άλλο η εικόνα μου».
