WOMEN HAVE THE POWER

γυναίκες

Ζούνε περισσότερο από τους άντρες. Απολαμβάνουν την υπέρτατη εξουσία – που τους δίνει το δικαίωμα της επιλογής του με ποιον, του πότε και του πόσες φορές- χαμογελώντας αυτάρεσκα κάθε φορά που εντοπίζεται καράβι σε βουνοκορφή. Και από τότε που για πρώτη φορά βγήκαν από το σπίτι και άρχισαν να μπαίνουν κάπως συντεταγμένα στην αγορά, την κοινωνική και πολιτική ζωή – χοντρικά πριν από εξήντα τόσα χρόνια, την εποχή δηλαδή που οι άντρες σκοτώνονταν χαρωπά μεταξύ τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – καταπίνουν την μία μετά την άλλη τις πίστες του παιχνιδιού καταλαμβάνοντας ολοένα και υψηλότερες – ή απλώς πιο επίζηλες – θέσεις…

Το ακόμη καλύτερο; Την ώρα που διαβάζουν φράσεις σαν τις προηγούμενες, εννιά στις δέκα γυναίκες (θα μπορούσα να στοιχηματίσω πως) χαμογελούν…

Τανύζοντας το κορμί τους σαν γάτες λιμάροντας με επιδεξιότητα τα νύχια που με τόση τέχνη βάζουν και βγάζουν ανάλογα με το ποια τακτική επιλογή αποδίδει περισσότερο.

Θα πήγαινε, βέβαια, μάλλον πολύ να αποκαλέσει κανείς τους άντρες αδύνατο φύλο – ακόμα κι αν ο Βενιζέλος δεν ήταν παρών. Αδύναμο όμως; Σε μειονεκτική θέση ευρισκόμενο, λόγο του τρόπου με τον οποίο συστηματικά μοιράζονται μοιράζονται τα φύλλα στο αιώνιο πόκερ των δύο φύλων;

Όποια κι αν είναι η διατύπωση, το νόημα είναι το ίδιο. Women have the power – στην πράξη ίσως και να είναι περιττό να επιχειρηματολογήσει κανείς προκειμένου να το υποστηρίξει. Πώς θα μπορούσε το τελευταίο κατά σειρά εμφάνισης δημιούργημα του Πλάστη να είναι υποδεέστερο του αμέσως προηγούμενου, τριχωτού μοντέλου;

Ο μόνος λόγος πραγματικά που χρειάστηκαν τόσοι αιώνες μέχρι οι γυναίκες να πάρουν την απόφαση να επιδείξουν τις ικανότητες και την δύναμή τους, ήταν πως ως πρόσφατα ο ρους της ιστορίας και εξέλιξης έμοιαζε να κινείται… χειρωνακτικά. Να στρώνεται το υπόστρωμα της δημιουργίας και το αστάρι πριν το βάψιμο, να τραγουδούν τα μικρά pop ονόματα στην πίστα, την ώρα που οι φίρμες χαλάρωναν στα καμαρίνια. Αμφιβάλλετε; Μην ξεχνάτε πως οι σαύρες και τα βατράχια (έστω οι πολύ μεγάλες σαύρες) υπήρξαν αφεντικά του πλανήτη για πολύ περισσότερο διάστημα από όσο ο homo sapiens…

Ακόμα πάντως και στους αιώνες της αντρικής αυταπάτης, υπήρξαν γυναίκες που έδειξαν τα δόντια τους (ενίοτε και πολύ περισσότερα): Η Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, η Ελισάβετ και η Βικτώρια της Αγγλίας (οι πιο μακρόβιες παρουσίες στον θρόνο του λιονταριού), η Αικατρείνη της Ρωσίας. Οι άντρες ιστορικοί βιάστηκαν να τις χαρακτηρίσουν εξαιρέσεις – μάλλον προειδοποιητικές βολές θα ήταν πιο σωστό.

Θεές της μπάλας

Στην πραγματικότητα, και καθώς η σωματική ρώμη κατέληξε να χάνει λίγο-λίγο τη σημασία της ως παράγων εξελίξεων, οι γυναίκες βρήκαν την ευκαιρία να αναδείξουν τα ταλέντα τους. Εκείνα, που ανέκαθεν είχα, εκείνα που εύκολα καλλιέργησαν και εκείνα που κάποτε θεωρούνταν αντρικό trademark μα σε δίστασαν να υπεξαιρέσουν με την ίδια ανέμελη άνεση, με την οποία θα δάγκωναν ένα μήλο.

Σκεφτείτε απλά, πως μια δόκιμη γραμματέας ήταν αρκετή για να φέρει τον άνθρωπο που εκείνη την εποχή καθόταν στην κατά τεκμήριο ισχυρότερη καρέκλα του κόσμου, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, να ψελλίζει ενώπιον ενός παγκόσμιο ακροατηρίου απολογητικές σοφιστείες. Σκεφτείτε αντίστοιχα, πόσους λίγους άντρες γνωρίζετε που πέτυχαν στη ζωή τους με αποκλειστικό εφόδιο το ότι ήταν γιοι, σύζυγοι ή εραστές κάποιας. Ή, αν προτιμάτε, πόσο θάρρος χρειάζεται για να προσεγγίσει ένας άντρας μόνος του μία παρέα έξι γυναικών που έχει βγει στα μπουζούκια για να πάρει κεφάλια (όταν το αντίστροφο είναι τόσο απλό…)!

Είναι – από μία άποψη – αστείο να σκεφτεί κανείς πως είτε είσαι λαμπρός επιστήμων, ή μάγος της μπάλας, σταρ του Χόλιγουντ ή νονός του καρτέλ του Μεντεγίν, έχει έλθει τουλάχιστον μία στιγμή της ζωής σου, που μία γυναίκα σε απέρριψε και κάποια άλλη στιγμή όπου έκανες μια μικρή ή μεγαλύτερη θυσία προκειμένου να κατακτήσεις μία δεύτερη γυναίκα. Πως στην πραγματικότητα, μέτρο της επιτυχίας σου –και εν πολλοίς κίνητρο για να την επιδιώξεις- είναι η δυνατότητα να εξαργυρώνεις σε γυναίκες (και να επιβεβαιώνεις με γυναίκες) τη φήμη ή τον πλούτο σου. Και πως ενώ η βιολογία στέλνει εσένα για ύπνο μετά τον οργασμό –όταν, με άλλα λόγια, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή για την οποία είσαι από τη φύση προορισμένος- στην πραγματικότητα δεν μπορείς να είσαι ποτέ καν σίγουρος ότι εκείνη δεν προσποιούνταν…

Από την δεκαετία του ’50 έως σήμερα, σε αυτό που με μία δόση υπερβολής αποκαλείται «πόλεμος των φύλων», οι γυναίκες βρίσκονται συνεχώς στην επίθεση και με τη μπάλα (όχι μόνο ανάμεσα) στα πόδια. Κατακτούν θέσεις (τις οποίες ουδέποτε εφεξής χάνουν), κερδίζουν πόντους (μέτρα), εξουσία. Σκεφτείτε μόνο, πως στην Ελλάδα, πριν δύο ή τρεις δεκαετίες, η Ιατρική ή οι Πολυτεχνικές Σχολές ανδροκρατούνταν, οι διευθυντές δεν φορούσαν ταγέρ –παρά μόνο ίσως στις πολύ προσωπικές τους στιγμές- και η μόνη γυναίκα με πραγματική πολιτική ισχύ ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Δεν σας φαίνεται σχεδόν το ίδιο γραφικό με τα ριγέ μαγιό των μπενμίξτ; Όσο και το (δήθεν κτητικό) «πατρός ή συζύγου» στις παλιές ταυτότητες;

Ξανθό trophy

Η άσκηση φέρνει την επιτυχία. Οποιοσδήποτε χώρος με δέκα άντρες καταλήγει αργά ή γρήγορα (συνήθως γρήγορα) να θυμίζει τελευταίο θρανίο στο Λύκειο ή ΚΨΜ. Οποιοσδήποτε χώρος με δέκα γυναίκες μοιάζει με πεδίο δοκιμών εκλεπτυσμένων μεθόδων επικράτησης αλλά και με άβατο για αλλόφυλους (το «σκουπίστε τα πόδια σας πριν μπείτε» έχει κάτι το συμβολικό). Πόσα ανέκδοτα ξέρετε για τον Τζορτζ Μπούς και πόσα για την Κοντολίζα Ράις (ακόμα χειρότερα: πόσα εξ αυτών θα τολμούσατε να εκστομίσετε μπροστά της;)

Δεν έχει σημασία αν (όπως η βιολογία υποστηρίζει) δυσκολεύονται να βρουν τον προσανατολισμό τους στο δάσος ή με τις από μνήμης μαθηματικές πράξεις. Για κάθε κοκκινοσκουφίτσα θα βρεθεί ένας κυνηγός πρόθυμος να κάνει τον λύκο χαλάκι και για κάθε Χιονάτη θα βρεθούν τουλάχιστον επτά άντρες διατεθειμένοι ως και ηλεκτρική σκούπα να βάλουν.

Οι γυναίκες πολλαπλασιάζονται, οι άντρες διαιρούνται (ή αφαιρούνται κοιτάζοντας τις). Λιγότερο μεθοδικοί εκ φύσεως, περισσότερο large και πρόθυμοι να συγχωρέσουν γράφοντας υποχρεώσεις και «πρέπει» εκεί που μόνο αυτοί μπορούν, έτοιμοι να μετατρέψουν σε ένα ριψοκίνδυνο εφηβικό παιχνίδι ακόμη και την πιο σοβαρή αναμέτρηση, οι άντρες είναι περίπου μοιραίο να μένουν πίσω στο power-mind-game του 21ου αιώνα.

Δείτε λίγο πιο προσεκτικά το αρχετυπικό μοντέλο «πετυχημένος πενηντάρης –trophy εικοσιπεντάρα ξανθιά». Ποιος είναι, λέτε, τελικά περισσότερο trophy –και στ’ αλήθεια powerful; Ποιος κρατά τον άλλο και από πού;

Φωτογραφία: F equals

Tags from the story
0 replies on “WOMEN HAVE THE POWER”