Ο οραματιστής παρεξηγείται…παρεξηγείται ως έννοια, παρεξηγείται και με τους άλλους. Είναι ίσως γιατί το όραμα -σαν έννοια- είναι αρκετά σαφές, αλλά οι λέξεις της ίδιας οικογένειας, οραματίζομαι κι οραματιστής, είναι οι φτωχοί ή μάλλον οι αποδιοπομπαίοι συγγενείς. Είναι απολύτως θεμιτό να μιλάς για το όραμά σου, αλλά παύει να είναι σεβάσμιο στο άκουσμα του «οραματίζομαι το τάδε» ή ο «δείνα οραματιστής»…
Η χλεύη, είναι στη γωνία και σε περιμένει. Μόνο ως αποθανών δεδικαίωσαι… Ας είναι. Ο καθένας δικαιούται να φορτώνεται τον σταυρό που διαλέγει, να επιλέγει αν θα έχει μεγάλη κλίση η ανηφόρα που θα ανέβει κι αν θα την αράξει στο τέλος του λόφου με την πιο ωραία θέα στα πόδια του, πιάτο.
Και τη θέα όταν είσαι στην ανάβαση την οραματίζεσαι… δεν τη φαντάζεσαι, ούτε την ονειρεύεσαι. Το όραμα ενδελεχώς περιλαμβανεί και την φαντασίωση, και το όνειρο, και τον στόχο, και την ουτοπία, και την ανατροπή. Η εξίσωση δε, λειτουργεί αντίστροφα σαν ξόρκι. Το όραμα είναι πιο κοντά στην αλχημεία παρά στα μαθηματικά. Είναι πιο κοντά στον έρωτα παρά στη δουλειά. Είναι σαν ελάχιστη αλλά ειδοποιό διαφορά, ανάμεσα στο κοιτάζω και στο βλέπω, στο μιλάω και στο λέω, στο ακουμπώ και στο αγγίζω…
Το όραμα είναι on/off…
Ή την είδες την ιστορία νωρίς και ακολούθησες τον μίττο ή όχι. Έχει προορισμό αλλά όχι διαδρομή. Κι όμως εδώ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, γιατί τότε δεν είναι όραμα είναι εμμονή. Ο ευφυής, πατά με το ένα πόδι στη διάνοια και με το άλλο στην παράνοια…
Στο όραμα σου πρέπει να είσαι πραγματιστής, αλλιώς κινδυνεύεις να καταπωθείς στην ουτοπία. Θα κυνηγιέσαι σαν το σκύλο, που γαυγίζει στην ουρά του. Κι έτσι αποσπάσαι. Το όραμα θέλει συγκέντρωση και πειθαρχία. Θέλει κι υπομονή. Σπουδαία αρετή αυτή η τελευταία. Εύκολα γίνεται όμως ο 5ος άσσος στο μανίκι. Εκεί που έχεις την παρτίδα, εκεί σε παίρνουν πρέφα και ξανά στη βάση του λόφου. Υπομένεις τόσο, ώστε να μην ευνουχίσεις τον παρορμητισμό σου. Ένας άνδρας είναι ευνοημένος γιατί οι ορμόνες του ρυθμίζουν πολλά πράγματα, αλλά όχι τη διεκδίκηση του στόχου και τα μέσα που χρησιμοποιούνται γι΄αυτό. Είναι ισορροπημένη η αναλογία ανάμεσα στον ενθουσιασμό και στην πειθαρχία. Ποιοτικά διαφέρουν οι άνδρες μεταξύ τους…όχι ποσοτικά…
Αν ονομάσεις τον στόχο σου όραμα -όσο υψηλός κι αν είναι- βρίσκεις ταβάνι. Εύκολα ή δύσκολα τον κατακτάς, αυτό είναι. Το όραμα δεν έχει ταβάνι, έχει κορυφή. Κι αυτό συνεπάγεται και καλά και κακά…αμιγές γάρ το σχήμα. Έχεις πιάτο στα πόδια την προσπάθεια, το ταξίδι, έχεις όμως και την μοναξιά, γιατί τρέχοντας -έστω και στο ίδιο σημείο καμιά φορά- σηκώνεις τόση σκόνη, που ο δίπλα πνίγεται, ασφυκτιά και φεύγει. Ακόμη και πίσω να γυρίσεις, πάλι θα σηκώσεις μπούχο…
Το όραμα δεν ξεγελιέται με δύναμη. Δε χρηματίζεται, είναι αδιάφθορο. Αν μαυρίσει παύει να είναι όραμα. Δεν περνάει ο έχων δύναμη, αλλά ο έχων ροπή. Στο σχολείο, μας έμαθαν απ΄όσο θυμάμαι, ότι «μάζα επί ταχύτητα ίσον ροπή…». Άρα συνεκδοχικά και λίγο αλληγορικά, ρέπεις περισσότερο στο όραμα σου… αν το θες πολύ και δε χάσεις ούτε στιγμή.
Στο όραμα χωρούν πολλές φαντασιώσεις. Αρκεί να ξέρεις ότι είναι σαν τις παραισθήσεις οάσεων στην έρημο. Αν τις δεις έτσι δεν αποσπάσαι. Το όραμα ξεκουράζει τον ξενιστή του μ’ αυτές. Στην ουσία όμως, οι αναμνήσεις και η χορτάτη ψυχή, είναι αυτά που σου δείχνουν τον δρόμο προς την αληθινή οάση κι όχι την ψεύτικη. Δεν ξεχνάς. Δεν ξεχωρίζεις από την καρδιά σου και το κεφάλι σου, το μισό σκληρό δίσκο μόνο και μόνο γιατί πιάνει χώρο από τη μνήμη. Η μνήμη είναι μέρος των δυνατοτήτων. Δυνατότητες που γίνονται δεξιότητες όταν κάνεις «save».
Το όραμα είπαμε είναι ανηφορά. Δεν κρίνεσαι αν σταματήσεις. Κρίνεσαι αν ξεφορτώνεις και πετάς τα συναισθήματα και πνευματικά σου βάρη, μόνο και μόνο για να πάρεις φόρα. Και τότε η βαρύτητα συμπεριφέρεται πιο εκδικητικά.
Όταν έχεις όραμα, μπορεί να μη βρεθεί κανείς να το πιστέψει. Ζούμε σε καιρούς με τεράστιες σαπουνόφουσκες, τις οποίες παραδόξως η βαρύτητα ευνοεί, έστω και περιστασιακά. Άρα; Είναι στα αναμενόμενα να μην πιστέψει κανείς στο όραμά σου. Αν όμως πιστέψει έστω και ένας σε σένα, θα έχεις και τους τέσσερις άσσους στο μανίκι. Τότε, θα πιστέψουν στα όσα εσύ βλέπεις… κι ας κοιτάνε αλλού.
Όταν έχεις όραμα όμως αποκτάς και κάτι χειρότερο. Αποκτάς κόλακες, που κολλάνε σαν τη μύγα στο μέλι, χωρίς ντροπή, οσφιοκάμπτες και ετερόφωτοι. Όσο πιο πολλά «μπράβο» ακούς, τόσο πιο πολύ χάνεις τον ύπνο σου. Όταν έχεις όραμα που αφορά αυτή τη ζωή κι όχι την άλλη, επαπροσδιορίζεις τη σχέση σου με το χρήμα. Είναι σα να πρέπει να έχεις δύο εγκεφάλους. Ο ένας να σκέφτεται μόνο τα λεφτά και ο άλλος να σκέφτεται μόνο τις ιδέες. Δεν πρέπει να συναντηθούν αυτοί οι δύο εγκέφαλοι, ούτε για πλάκα, ούτε για λίγο. Αλλιώς χάνεις χρόνο προσπαθώντας να καταλάβεις τον παγκόσμιο μηχανισμό του τραπεζικού συστήματος.
Όταν έχεις όραμα αποκτάς και δυνατούς τετρακέφαλους. Όσο αγύμναστος κι αν έχεις υπάρξει -ή πολύ γυμνασμένος- αποκτάς πιο δυνατά πόδια στον κόσμο. Γίνονται σίδερο, ατσάλι, πέτρα. Έχουν δουλειά να κάνουν. Πιο σημαντική κι απ’ το να ανεβαίνουν την ανηφορά. Να στηρίζουν το φιλότιμο. Να κρατάνε την αξιοπρέπεια. Να πατάνε γερά στη γη, για να μπορεί να φεύγει το μυαλό και να κυνηγήσει το όραμα.
Όταν έχεις όραμα οποιασδήποτε φύσης, γίνεσαι δημιουργκός. Αν γεννήθηκες δημιουργικός πρέπει να είσαι έτι δημιουργικότερος…Ο δημιουργικός άνθρωπος ξεχωρίζει από τον παραγωγικό, γιατί έχει πολλές ευαισθησίες και δεν τις κρύβει. Τις μετουσιώνει σε ενέργεια. Ως γνωστόν, η ενέργεια δε χάνεται στο σύμπαν, απλά μετατρέπεται από τη μια μορφή στην άλλη…
