Είναι από ‘κείνους, τους ζεν πρεμιέ, με τη βούλα, πιο βαθιά χαραγμένη από το όνομά τους, που έχουν περάσει στην αιώνια ζωή με την κινηματογραφική περσόνα που έχουν υφάνει για γενιές και, πολύ μεταγενέστερες από ‘κείνες που τον έχουν ζήσει και κυρίως, από ‘κείνους που φεύγοντας κλείνουν μια εποχή, με τη διαφορά όμως ότι αυτή η εποχή μπαίνει σε μια αναλλοίωτη κάψουλα επιρροής.
Ο Alain Delon, cool, μπλαζέ τύπος, εκείνος, που έχει μια εικαστική αρρενωπότητα, σχεδόν πρακτικά ανεφάρμοστη στην καθημερινότητα των θνητών, πολύ δυναμικός, ερωτύλος, σαγηνευτικός, με μια ελκυστική αλητεία που πάει πέρα από το πρότυπο James Dean, η ευρωπαϊκή εκδοχή του leather jacket αποήχου εναλλασσόμενη με sur measure κοστούμι και αριθμημένο cartier χρονογράφο, σκληρός αρκετά για να διατηρεί το μύθο της τεστοστερόνης κι αρκετά εύθραυστος για τονίζει έναν αχρονικό ανδρισμό αγκαλιάζοντας την ευαλωτότητά του αυτή που τρελαίνει τις γυναίκες και προσμετράται από τους άντρες.
Στο πάνθεον των μεγάλων του κινηματογράφου, ο Delon στέκεται ως μια μορφή σεβαστή και αινιγματική, ένας άνθρωπος του οποίου η παρουσία στην οθόνη έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του κινηματογράφου. Με καριέρα που εκτείνεται σε πάνω από έξι δεκαετίες, ο Delon δεν είναι απλώς ηθοποιός, είναι ένα σύμβολο, ένα ίχνος μιας περασμένης εποχής, και μια απόδειξη της δύναμης του κινηματογράφου να συλλαμβάνει τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης ψυχής και κάνει τους ρόλους ένα υπεράνθρωπο περίγραμμα που αφήνει έξω το θνητό και το φθαρμένο χωρίς όμως να το καθιστά ψεύτικο ή μισό, προστατευμένα τότε και μάλλον πάντα από τη βορά του διαδικτύου τότε και των social.
Η Γέννηση ενός ορόσημο με κάποια σκοτάδια στα περιθώρια.
Γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου 1935, στο Sceaux της Γαλλίας, η πρώιμη ζωή του Alain Delon ήταν μακριά από τον λαμπερό κόσμο που θα κατοικούσε αργότερα. Γιος ενός θεατρικού διευθυντή και μιας φαρμακοποιού, ο Delon ήταν ένα αγόρι που βίωσε την αναταραχή μιας διαλυμένης οικογένειας, μια νεότητα γεμάτη ανησυχία, εσωτερικές συγκρούσεις και αρκετές εξωτερικές, εφηβικό θυμό και κατάφορη ανταρσία. Το ταξίδι του προς τη διασημότητα δεν ήταν ούτε σχεδιασμένο ούτε αναμενόμενο. Μετά από μια θητεία στο Γαλλικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας, ο Delon βρέθηκε στο Παρίσι, χωρίς στόχο αλλά με κάποιον μάλλον υπερσυνείδητο σκοπό, κάπως αιρετικός με σύστημα αλλά συνάμα μαγνητικός, φέρελπις νέος, μια πιο πνευματώδης μορφή του “ride or die”, à la français, με μια ομορφιά που τράβηξε την προσοχή αυτών που αναγνώρισαν το δυναμικό του ως μια κινηματογραφική μετοχή που θα φέρνει πάντα ως επένδυση.
Ήταν ο θρυλικός Luchino Visconti που πρώτος είδε στον Alain Delon την ακατέργαστη ύλη ενός αστέρα. Παίζοντας στο Rocco and His Brothers (1960), ο Delon παρέδωσε μια ερμηνεία με τόσο βάθος και ευαισθησία που όχι μόνο εκτόξευσε την καριέρα του, αλλά και τον καθιέρωσε ως ένα νέο είδος πρωταγωνιστή—έναν που μπορούσε να εκφράσει όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, από την τρυφερότητα μέχρι την ψυχρή αποσύνδεση, με ένα ωμό ταλέντο που κατακρημνίζει με παροιμιώδη ευκολία, χρόνια σπουδών στην υποκριτική. Ο Delon ήταν ένα βιβλίο που γραφόταν όσο γύριζες τις σελίδες του.
C’est cool!
Η καριέρα του Alain Delon είναι μια απόδειξη της δύναμης της παρουσίας αλλά και των χαρακτηριστικών μιας προσωπικότητας που θα έβρισκε το δρόμο να αφηγηθεί την ιστορία του με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Τα φυσικά σμιλεμένα χαρακτηριστικά του και τα διαπεραστικά μπλε μάτια του έγιναν το πρόσωπο ενός συγκεκριμένου είδους κουλ τύπου, με χαρακτηριστικά ψυχραιμίας και απόμακρης, μυστηριώδους και επικίνδυνα ελκυστικής σαγήνης και πειθούς. Στο Le Samouraï (1967) του Jean-Pierre Melville, ο Delon αθάνατισε το αρχέτυπο του μοναχικού δολοφόνου, ενός ανθρώπου του οποίου το ψυχρό εξωτερικό κρύβει έναν περίπλοκο εσωτερικό κόσμο στο φάσμα ανάμεσα στο εύθραυστο και στο επικίνδυνο. Ο Jef Costello, ο χαρακτήρας που υποδύθηκε, είναι περισσότερο από έναν απλό δολοφόνο, για την ιστορία του κινηματογράφου και τον ψυχισμό της ανάλυσης του ρόλου, είναι ένας στοχασμός πάνω στην υπαρξιακή μοναξιά, μια μορφή τόσο εμβληματική όσο η καμπαρντίνα και η φεντόρα που φοράει.
Ωστόσο, πίσω από την ψυχρή επιφάνεια υπήρχε ένας ηθοποιός ικανός για τεράστια συναισθηματική γκάμα και μια σειρά από συμπεριφορές πίσω από τις κάμερες που η δημοσιότητα βάζει στο βάθρο του εκκεντρκού αν όχι του ανεπίτρεπτου. Οι ερμηνείες του Alain Delon σε ταινίες όπως The Leopard (1963), πάλι με τον Visconti, και Purple Noon (1960), μια προσαρμογή του The Talented Mr. Ripley της Patricia Highsmith, αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο που μπορούσε να περιηγηθεί στις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης κατάστασης με απαράμιλλη χάρη αφήνοντας το περιθώριο να θεωρήσει κάποιος πως η τέχνη μιμείται τη ζωή και η προσωπικότητά του έχει πολλές και κάπως πιο σκοτεινές γωνίες.
Ο Delon, πέτυχε όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και διεθνώς. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές χολιγουντιανές ταινίες, όπως The Yellow Rolls-Royce (1964) και Texas Across the River (1966). Aσχολήθηκε και με τη μουσική, κυκλοφόρησε αρκετά τραγούδια τη δεκαετία του 1970, όπως το “Comme au cinéma” και το “Paroles, paroles,” ένα ντουέτο με τη Dalida που έγινε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και παίζεται σήμερα σε remix στα πιο ΗΟΤ clubs. Εκτός από την ηθοποιία, ο Delon έχει εμπλακεί σε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες, όπως η δημιουργία μιας σειράς αρωμάτων και μιας εταιρείας παραγωγής. Η μάρκα γυαλιών ηλίου του, Delon Sun, έγινε σύμβολο μόδας τη δεκαετία του 1980. Δύναμη συχνά σημαίνει εξουσία, ο Delon έχει εκφράσει συχνά τον θαυμασμό του για τον Charles de Gaulle και έχει συνδεθεί με συντηρητικές πολιτικές απόψεις. Η ειλικρίνειά του προκάλεσε κατά καιρούς αντιδράσεις. Στην κόψη του ξυραφιού ήταν με τις φιλοζωικές. Ο ίδιος γνωστός λάτρης των ζώων και έχει αποκτήσει πολλά κατοικίδια κατά τη διάρκεια της ζωής του, συμπεριλαμβανομένων σκύλων, γατών και ακόμη και μιας τίγρης.
Στη σκιά της διαμάχης
Η ζωή του Delon εκτός οθόνης ήταν εξίσου δραματική με τους ρόλους του σε αυτήν. Ένας άνθρωπος με ισχυρές απόψεις και αδιάλλακτο χαρακτήρα, εκρήξεις αυταρχισμού και μάλλον έξω από το σύνορο της ευπρέπειας, δε δίστασε ποτέ να εκφράσει τις απόψεις του, ακόμα και όταν προκαλούσαν διαμάχες. Οι σχέσεις του, επίσης, ήταν θρυλικές—παθιασμένες, ταραχώδεις και συχνά τραγικές και σχεδόν πάντα χειριστικές. Ο έρωτάς του με τη Romy Schneider παραμένει ένας από τους πιο συγκινητικούς στα χρονικά της κινηματογραφικής ιστορίας, ένας έρωτας που έλαμψε λαμπρά αλλά τελικά ήταν καταδικασμένος παίζοντας παρτίδα σκάκι ανάμεσα στις περσόνες και την τρισδιάστατη φθαρτότητα που αποκαθηλώνει.
Παρά τις διαμάχες, ο Delon παρέμεινε αμετανόητος, ένας άνθρωπος πιστός στον εαυτό του σε μια βιομηχανία που συχνά απαιτεί συμμόρφωση. Συνήθιζε να λέει : «μακάρι να αγαπηθώ όσο έχω εγώ αγαπήσει τον εαυτό μου» πετώντας ένα τεράστιο βότσαλο στη λίμνη του ναρκισσισμού. Αυτή η άρνηση να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι, προσέθεσε μόνο στην αίγλη του, καθιστώντας τον όχι απλώς έναν αστέρα, αλλά έναν μύθο—μια μορφή τόσο σεβαστή όσο και αμφισβητούμενη, ενίοτε μισητή, απρόσητη, αλλά πάντα σεβαστή.
Μια διαρκής κληρονομιά
Καθώς περνούν τα χρόνια, ο Alain Delon έχει γίνει ένα σύμβολο μιας περασμένης εποχής, ένας ζωντανός σύνδεσμος με τη χρυσή εποχή του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ένα διαχρονικό πρότυπο αρρενωπότητας, ο τύπος που όλες θέλουν αλλά επί της ουσίας καμία δε θα ήθελε να έχει. Η επιρροή του είναι εμφανής στα έργα αμέτρητων σκηνοθετών και ηθοποιών που έχουν αντλήσει έμπνευση από το στυλ και την ουσία της τέχνης αν όχι της πληθωρικής προσωπικότητάς του. Ωστόσο, παρά την ιδιότητά του ως θρύλος, ο Alain Delon παραμένει μια μοναχική μορφή, όπως ακριβώς οι χαρακτήρες που υποδύθηκε—ιδιωτικός, ενδοσκοπικός και πάντα αινιγματικός σε σύνδεση ουσίας μόνο με τα σκυλιά του, τα 50 που είχε μέχρι να φύγει και ίσως ούτε καν με την οικογένειά του.
Το 2019, ο Ντελόν τιμήθηκε με έναν τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, μια αναγνώριση της τεράστιας συνεισφοράς του στον κινηματογράφο. Το βραβείο αντιμετωπίστηκε με πανηγυρισμούς και διαμάχες, όπως αρμόζει σε κάθε τι που έρχεται και φεύγει με θόρυβο, ένας κατάλληλος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή και η καριέρα ήταν πάντα σημειωμένες από διπλές όψεις—ομορφιά και σκοτάδι, αγάπη και απώλεια, λατρεία και σκάνδαλο.
Ένα Προσωπικό Αντίο
Καθώς ο Alain Delon αποσύρεται από τα φώτα της δημοσιότητας, η κληρονομιά του είναι ασφαλής. Αφήνει πίσω του ένα έργο που υπερβαίνει τον χρόνο, που δεν πυροβολείται από τα social, ταινίες που συνεχίζουν να συναρπάζουν και να εμπνέουν νέες γενιές και το πρόσωπό του ήδη να τυπώνεται σε T-Shirt ευπώλητων fashion brands. Αλλά περισσότερο από αυτό, αφήνει πίσω του την εικόνα ενός ανθρώπου που έζησε τη ζωή με τους δικούς του όρους, που αγάπησε παθιασμένα, πολέμησε σθεναρά, και ποτέ δεν έχασε την αίσθηση της δικής του αλήθειας, αδιαφιορώντας κάθε μέρα για τι νομίζουν ή λένε οι άλλοι.
Ο Alain Delon δεν είναι απλώς άλλος ένας ηθοποιός, είναι ένα σύμβολο της διαρκούς δύναμης του κινηματογράφου να συλλαμβάνει το πλήρες εύρος της ανθρώπινης εμπειρίας και το χρεώνει ή το επενδύει στη συνθετότητα της προσωπικότητας. Το πρόσωπό του, η φωνή του και η παρουσία του θα είναι για πάντα χαραγμένα στο ύφασμα της κινηματογραφικής ιστορίας. Δυο μάτια μπλε που σε μαθαίνουν ή κολυμπάς ή να πνίγεσαι μάταια… Τιμώντας τον Delon οι Γάλλοι που αγαπούν το ανορίοτο συναίσθημα, το more drama mama, τιμούν όχι μόνο μια καριέρα, αλλά μια ζωή—μια ζωή ζωντανή στην αναζήτηση της τέχνης, στην αναζήτηση της αλήθειας, στην αναζήτηση της ομορφιάς και μας παρασύρουν στη συμμετοχή ή το διχασμό, αλλά πάντα με θόρυβο.
«Merci, Monsieur Delon, για τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα και το ανεξίτηλο σημάδι που έχετε αφήσει στις καρδιές μας», έγραψε μια σχεδόν συνομήλική του, fan. «Η κληρονομιά σας θα λάμπει τόσο λαμπερά όσο και το αξέχαστο βλέμμα σας, ένας φάρος στον κόσμο του κινηματογράφου για πάντα»… αλήθεια ή υποκειμενικότητα; Αλήθεια, ποιος νοιάζεται όταν τόσοι έχουν νιώσει τόσα πολλά…
