«…μια έλξη και μια ταυτόχρονη αντίθεση αδιάρρηκτη όπως οι δύο πόλοι του ιδίου μαγνήτη…»
Για το Men’s Arena από την Βικτώρια Παντελίδου
Είναι πια σύνηθες φαινόμενο να ακούμε αλλά και να συναναστρεφόμαστε με ζευγάρια, παντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και με τόσο έντονες διαφορές κι αντιθέσεις, προσωπικότητες που παρατηρώντας τις, αναρωτιόμαστε ποιο μπορεί να είναι το κοινό σημείο επαφής τους. Πώς και να μπορούν να συνυπάρξουν και ποιο είναι τελικά το σημείο έλξης τους.
Εδώ είναι που ταιριάζει η παροιμία ότι τα «ετερώνυμα έλκονται» και τα περισσότερα από τα ερωτήματά μας φαίνονται να δικαιολογούνται. Οι διαφορές δεν κυμαίνονται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στην προσωπική ιδιοσυγκρασία του καθένα, στον πνευματικό και επαγγελματικό τομέα ζωής, στην γενική αντίληψη των θεμάτων και ίσως στο βιοτικό επίπεδο.
Είναι τόσα αυτά που έχει στο μυαλό του ο αναζητών…που αν σταθεί τυχερός και βρει μερικά…δίνει τόπο στην οργή και ενδίδει, προκαλώντας μας να τον σχολιάσουμε, πότε θετικά και πότε αρνητικά. Είναι εύλογο να δικαιολογήσουμε το τρωτό σημείο του καθένα προβάλλοντας το καλό του…Δηλαδή η όμορφη με το καλόψυχο τέρας, ο γιατρός με την κομμώτρια γεννημένη «για σπίτι και παιδιά», ο ακροδεξιός με την έντονη προσωπικότητα κομμουνίστρια κοκ…Μόλις αντιληφθεί κάτι τέτοιο ο κερατοειδής μας…αρχίζουμε τις υποσυνείδητες αναρωτήσεις τύπου: «τι του βρήκε» και πόσο πιστεύουμε ότι θα «κρατήσουν» παρέα… Είναι τόσο οφθαλμοφανές ότι είναι αταίριαστοι, που άθελά τους σε προκαλούν και σου τραβούν το ενδιαφέρον.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος γίνεται αλήθεια και τα κατά γενική ομολογία αταίριαστα ζευγάρια…χωρίζουν βλαστημώντας τους μήνες ή τα χρόνια που πέρασαν μαζί και δε έβλεπαν τα εμφανή σημάδια. Είναι σαν να οδηγούνται στο αντίθετο «ρεύμα» και ο χρόνος να κυλά αντίστροφα για μετωπική σύγκρουση…
Αν οι περισσότεροι υποστηρίζουν, πως τα σενάρια των ταινιών είναι βγαλμένα μέσα από την ζωή, τότε τι να πει κανείς για τους στίχους των τραγουδιών…και για να μπω πιο εύστοχα στο θέμα μου, θα αναφερθώ σε έναν στίχο λαϊκού τραγουδιού που λέει: «Ο ίδιος άνθρωπος που με γοήτευσε…ο ίδιος άνθρωπος με απογοήτευσε». Αν επεξεργαστεί κανείς αυτόν τον στίχο, θα διαπιστώσει ότι τα θετικά ενός ετέρου…αυτά που σε κάνουν να τρελαίνεσαι για αυτόν στην αρχή…μετά από λίγο καιρό, τα ίδια «θετικά», σα να μεταμορφώνονται σε αβάσταχτα τρωτά του χαρακτήρα του.
Και επειδή υπάρχει πάντα και η άλλη όψη του νομίσματος θα ήταν παράληψη να μην αναφερθούμε στα ζευγάρια που όντας πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ζουν τόσο αρμονικά και αγαπημένα, που είναι άξια θαυμασμού.
Είναι αυτά, που με λίγα λόγια, συμπληρώνουν και αναπληρώνουν ο ένας τα κενά του άλλου. Συνήθως ο ένας πιο «φουρτούνας» ο άλλος πιο «κάλμα»…ο ένας πιο εγκρατής ο άλλος πιο παρορμητικός και εξωστρεφής. Σε αυτήν την περίπτωση της εναλλαγής των χαρακτήρων και συμπεριφορών, δεν υπάρχει πρόβλημα διότι υποσυνείδητα γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Το θεμιτό σημείο σε αυτού τους είδους τις σχέσεις, είναι να μην υπάρχει καταπίεση και το ποτήρι γεμίζει…μέχρι να ξεχειλίσει. Είναι σαν την αγελάδα…την αρμέγεις δίχως να διαμαρτύρεται μέχρι να σου κλωτσήσει τον κουβά με το γάλα. Οι ανθρώπινες σχέσεις φέρουν το «ίδιον» ή να σε κάνουν να πετάς στα ύψη ή να σε ρίχνουν στα άδυτα της μαυρίλας.
Τουλάχιστον, έτσι τις νιώθεις εάν και εφόσον δεν είναι αδιάφορες μέσα στη ζωή σου. Αρμονικές ή μη, ταιριαστές ή περίπου, αντίθετες ή και όχι…όλες στο ίδιο καζάνι. Κάποια στιγμή αυτή η έλξη ή η αντίθεση θα σε φέρουν στο σημείο να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα στον εαυτό σου ή στον άλλον…Το βασικό είναι πόσο έτοιμοι και δυνατοί είμαστε όλοι για να ανταπεξέλθουμε σ’ αυτό…
