Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα πληγώσω τη Σκάρλετ Γιόχανσον, διαχωρίζοντας δημοσίως τη θέση μου από τις επιλογές της. Από τότε όμως που τα έβαλε –και αυτή!- με τον Πρόεδρο Ντόναλντ… Ευτυχώς το Men’s Arena μου προσφέρει σήμερα τη δυνατότητα να της εξηγήσω ορισμένα πράγματα, κάτι σαν «όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις» σε presidential version.
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα –όσο και αν αυτά στην πράξη αποδεικνύεται πως μόνο αυτονόητα δεν είναι. Ο Τραμπ είναι εδώ και μερικούς μήνες πρόεδρος των ΗΠΑ. I repeat: των ΗΠΑ. Πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως εξελέγη με ψήφους Αμερικανών πολιτών (ναι, ΟΚ, κάπου 2% λιγότερων απ’ όσους ψήφισαν Χίλαρι, αλλά τι να κάνουμε, τα έχει αυτά το εκλογικό σύστημα winner takes it all, ας το αλλάξουνε άμα τους στενεύει, ώχου) για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας και των ανθρώπων της. Και θα κριθεί από αυτούς όταν θα έρθει η ώρα, ανάλογα με το πόσο καλά το έκανε –ή δεν το έκανε- μα σίγουρα όχι από τους διάσπαρτους ανά την Ελλάδα σχολιαστές με το υψωμένο φρύδι και τους υπόλοιπους υμνητές του politically correct και του ναι μεν αλλά.O εχθρός είναι εμπρός, πίσω μας, δεξιά μας και αριστερά μας. Ε, αυτή τη φορά, δε μας την γλυτώνουν!
Είναι παρ’ όλα αυτά ελαφρώς ειρωνικό πως ακόμα κι εκείνοι που σπεύδουν να προσάψουν –και δικαίως…- στους απανταχού Τσίπρες τη ρετσινιά της κωλοτούμπας και της αθέτησης προεκλογικών υποσχέσεων, σπεύδουν με ακόμη περισσότερη ζέση να καταγγείλουν τον Τραμπ επειδή ως Πρόεδρος δεν την έκανε! Και πως πολιτεύεται στην κατεύθυνση όσων προεκλογικά είχε δηλώσει και υποσχεθεί (τείχος στο Ρίο Γκράντε, αρκετά με τις ομπαμακεριές, έξω οι μουσουλμάνοι κλπ)! Θα ήταν, αναρωτιέται κανείς, καλύτερα αν ο Τραμπ έκανε τα προεκλογικά «όχι» του μετεκλογικά «ναι» –όπως κάποια άλλη ψυχή…- ή αν έβγαινε κι έλεγε κάτι σαν «νταξ, λέμε και καμία για να περνάει η ώρα». Κι από την άλλη, μήπως βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα για τον νέο Πρόεδρο –όταν, ας πούμε, περιμέναμε δυο τετραετίες από τον χαριτωμένο δικηγόρο από το Σικάγο να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν καταπώς είχε υποσχθεί…
Σε κάποιους πάλι, λέει, ο Ντόναλντ θυμίζει τον δικό μας Αλέξη, επειδή είναι, λέει, αμφότεροι «αντισυστημικοί» (όταν, βέβαια, ως τέτοιοι χαρακτηρίζονται από τον Σλαβόι Ζίζεκ μέχρι την Πάολα, καταλήγεις να αναρωτιέσαι ποιος τελικά είναι το σύστημα…). Το τι κοινό μπορεί να έχουν ένας πάμπλουτος, ψιλοαυτοδημιούργητος επιχειρηματίας από τη Νέα Υόρκη, που κυκλοφορεί με centerfold του Playboy, διαθέτει δικούς του ουρανοξύστες και στο παρελθόν είχε δικό του τηλεοπτικό show, με ένα οσοδήποτε χαρισματικό τέκνο των Αμπελοκήπων που είναι από την εφηβεία του με την ίδια γυναίκα –έστω και αν αυτή έγινε Πανεπιστημιακή εσχάτως- και δεν έχει παίξει ούτε κομπάρσος σε παράσταση του Λαζόπουλου, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Ίσως το μόνο κοινό ανάμεσά τους να είναι η αγάπη του Πάνου Καμμένου –αρκεί όμως;
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ
Το τι αποδοκιμαστικό «τς, τς, τς» έχει ακουστεί στα social media μετά τη συμπεριφορά του δεύτερου δημοφιλέστερου Αμερικανού Ντόναλντ προς τη Μέρκελ –πρόσφατα τη Μέριλ Στριπ –προηγούμενα- και τα αμερικάνικα major κανάλια –συνέχεια- δε λέγεται.
Καταρχήν …τι έγινε ρε παιδιά; Οι Γερμανοί είναι –όντως τελικά;- φίλοι μας; Σύνδρομο της Στοκχόλμης και έτσι, γιατρέ μου; Ή θιχτήκαμε ως Ευρωπαίοι που ο Τραμπ δεν έτεινε προς χάριν των φωτογραφικών φλας το χέρι στην Ανατολικογερμανίδα με το μουσταρδί ταγιέρ –την ίδια που ως Έλληνες πρέπει να έχουμε σιχτιρίσει περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό της τελευταίας δεκαετίας;
Κατά δεύτερο, ας οργανώσουν εκεί στο Χόλιγουντ μία τελετή απονομής Όσκαρ όπου τα βραβεία θα πάνε σε εκείνους που όντως τα κέρδισαν (και όχι μία παρωδία σαν τη φετινή που το όλο κλίμα της ώρες-ώρες παρέπεμπε σε συγκέντρωση επιτροπής πρωτοβουλίας «κατά του ξε- πουλήματος του πάρκου του Ελληνικού») και τα λέμε μετά.
Σε ό,τι τέλος αφορά στην κόντρα του με τα media, έχω την αίσθηση πως πρόκειται για ένα μπρα ντε φερ δύο εξουσιών, σύμ- φωνο με την αμερικανική λογική «με ρω- τάς ό,τι θέλεις, σου απαντάω όπως θέλω». Τα μεν κανάλια τον εχθρεύονται ανοιχτά
και τον παρουσιάζουν ως ελάχιστα πιο σοβαρό από τον Μπόζο τον κλόουν –καιροφυλακτώντας για να στηλιτεύσουν ακόμα και το πιο μικρό του λεκτικό ολίσθημα- κι ο ίδιος τα λοιδωρεί δημοσίως σε κάθε ευκαιρία –μόνο βοθροκάναλα της διαπλοκής δεν τα έχει ακόμη αποκαλέσει, πιθανότατα επειδή το copyright το εχει κατοχυρώσει άλλος κι εμείς στην Αμερική κάτι τέτοια τα σεβόμαστε.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είναι ο Τραμπ ο τελευταίος κρίκος σε μία αλυσίδα πολιτικής εξέλι- ξης ή θα αποδειχθεί ο πρώτος από μία σειρά ηγετών νέου τύπου; Εί- ναι η εξαίρεση ή ο προάγγελος ενός νέου κανόνα; Πρόκειται για μια sui generis φυσιογνωμία που ευνοήθηκε από το γεγονός ότι στην κρίσιμη αναμέτρηση βρέθηκε απέναντι στην πιο φθαρμένη πεθαί- νεις Χίλαρι ή για έναν εμβληματικό πολιτικό του 21ου αιώνα; Μένει να αποδειχτεί –just watch, καταπώς θα έλεγε και ο ίδιος.
Τον Τραμπ δεν τον εκτιμούν ούτε καν οι παραδοσιακοί βαρώνοι του κόμματος του, του ρεπουμπλικανικού! Ίσως επειδή μοιάζει να προσωπο- ποιεί πιο χαρακτηριστικά από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό της εποχής μας, αυτό που στο best seller του “Sapiens” γράφει ο Yuval Noah Harari. Πως «ίσως το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «τι θέλουμε να γίνουμε» αλλά «τι θέλουμε να θέλουμε». Είναι η νύχτα στο στριπτιζάδικο που, διάολε, δεν μπορεί παρά να είναι πιο συναρπαστική από το απογευματινό τσάι με βουτήματα –όσο κι αν το δεύτερο είναι πιο politically correct. Ένας –ακραίος έστω μα-πραγματικός άνθρωπος σε έναν κόσμο γεμάτο comme il faut ρέπλικες. Κάποιος που εκφράζει περισσότερο εμφατικά ακόμα και από τον λατρεμένο (μου) Σίλβιο την απαίτηση και την ανάγκη οι ηγέτες να έχουν στη ζωή τους και κανένα πραγματικό ένσημο, να μην αποτελούν δημιουργήματα κομματικών σωλήνων και εργαστηρίων. Και να έχουν καλό γούστο στις γυναίκες –όχι σαν τον Ολάντ που τριγυρνούσε με άχρωμες ηθοποιούς στις γκαρσονιέρες με τη βέσπα.
Λίγο μετά την εκλογική επικράτηση του Τραμπ, κάποιος είχε γράψει πως πρόκειται για νίκη του κατεστημένου της βιομηχανίας κόντρα στο κατεστημένο των τραπεζών. Ίσως και να είναι έτσι –ειδικά αν λογαριάσει κανείς πως η βιομηχανία παράγει περισσότερο απτά αγαθά από τον από τη φύση του άυλο χρηματοπιστωτικό τομέα. Μην παραμυθιάζεστε πάντως με τη διάχυτη αντίληψη ότι τον ψήφισαν αποκλειστικά οι ημια- ναλφάβητοι hillbillies του αμερικανικού Νότου που σε άλλες εποχές θα έκαιγαν σταυρούς στις αυλές –αυτοί ευτυχώς δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ αρκετοί.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι διαφορετικός από τους προκατόχους του, σε αυτό κανείς δεν διαφωνεί. Είναι όμως κακό αυτό; Γιατί να είναι λάθος το «να ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη»; Ή είναι τυχαίο ότι ηγέτης της σύγχρονης Ρωσίας είναι ο Πούτιν, με τον οποίον τον συνδέει αμοιβαία εκτίμηση –κι ίσως και κάτι παραπάνω;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να πανηγυρίσουν επειδή η πρώτη προσπάθεια του Τραμπ να καταρρίψει το Obamacare απέτυχε –και μάλιστα χάρη και σε ψήφους Ρεπουμπλικανών. Ποιος όμως πιστεύει ότι δε θα το ξαναπροσπαθήσει;
Προσωπικά πιστεύω πως όσο οι συμβατικοί πολιτικοί θα αποδεικνύονται ανίκανοι να προσφέρουν τους Παραδείσους που τάζουν κι όσο τα γραφειοκρατικά συστήματα και τα κανονιστικά πλαίσια που δημιουργούν οι κάθε λογής εξουσιαστικές δομές θα στραγγαλίζουν τη δη- μιουργικότητα και την έμπνευση, τόσο οι Τραμπ αυτού του κόσμου θα γίνονται πιο ελκυστικοί. Και το frankly, my dear, I do not give a damn θα γίνεται ολοένα και πιο ακαταμάχητο, Σκάρλετ…