Το έργο βρίσκεται σε μια πλαγιά στο νότιο τμήμα του νησιού της Σερίφου. Εντυπωσιακοί βραχώδεις σχηματισμοί, χαμηλή βλάστηση και ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα χαρακτηρίζουν αυτό το αμφιθεατρικό οικόπεδο.
Το πρωταρχικό μας καθήκον ήταν να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε το υπόστρωμα, την καμπυλότητα και τις πτυχές της γης που προδιαγράφουν την κίνηση και τη στάση, την τοποθέτηση και την αιώρηση στο χώρο. Η πρώτη απόφαση σύνθεσης ήταν να καθοριστεί το σημείο όπου θα τοποθετούνταν το επίπεδο του εδάφους του σπιτιού και απαιτούσε να αντιμετωπιστούν τρία ζητήματα: ενσωμάτωση (ή όχι) στο έδαφος, προστασία από ακραίες καιρικές συνθήκες (δηλαδή ήλιο και αέρα) και προσδιορισμός τις γωνίες θέασης.
Πέρα από τα προαναφερθέντα, το συνθετικό δίλημμα προέκυψε από το πώς το έργο θα αλληλοεπιδρούσε με το ανάγλυφο: είτε θα στεκόταν σε αντίθεση με το φυσικό τοπίο, είτε θα αναδυόταν από τη βραχώδη πλαγιά όπως και όπου το τελευταίο επέτρεπε.
Η λύση τελικά συμμορφώνεται με την αγκαλιά του γκρεμού και η σύνθεση σε σχήμα L γεμίζει το κενό που αφήνει η υπάρχουσα φυσική κοιλότητα που περικλείει προστατευτικά το σπίτι.
Ένα δίκτυο ολοκλήρωσης και κενών, στάσης και κίνησης, αίθρια και εσωτερικοί χώροι, περικλείονται κάτω από δύο οριζόντιες πλάκες-πλάκες που αγκυροβολούν στον γκρεμό.
Η μεγάλη έκταση του οικοπέδου δημιούργησε την ανάγκη καθορισμού ενός ορθοκανονικού συστήματος αξόνων που θα οργανώνει και θα διατρέχει την αρχιτεκτονική λύση στο σύνολό της.
Το έργο προσλαμβάνει έτσι τον χαρακτήρα μιας λιτής χωρικής σύνθεσης και όλα αυτά τα δομικά και καθοριστικά στοιχεία του χώρου αρθρώνονται σε αυτό το πλέγμα.
Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, η καθοδική κίνηση προς το σπίτι μοιάζει με ένα σκάλισμα στο έδαφος που κόβει τον γκρεμό και οδηγεί στο κέντρο της σύνθεσης, ενώ ταυτόχρονα διαχωρίζει και οριοθετεί τα διάφορα τμήματα του σπιτιού.
Ο συμπαγής, στατικός τοίχος και το οριζόντιο επίπεδο-πλάκα αποτελούν τα βασικά στοιχεία της σύνθεσης. Δύο συστήματα που φαινομενικά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους καλούνται να αλληλοσχετιστούν και να δημιουργήσουν ευεργετικό χώρο.
Οι τοίχοι από χώμα και σκυρόδεμα αποκτούν νόημα ως ένα σκληρό, προστατευτικό όριο.
Εφαρμόζεται σε αυτούς τους δύο εγκάρσιους άξονες σε σχήμα σταυρού και σε απόσταση από την πλάκα, αφενός προστατεύοντας το σπίτι από τους δυνατούς ανέμους και τον δριμύ ήλιο, ενώ αφετέρου δημιουργώντας ημιυπαίθριους χώρους (στοές).
Απαραίτητο για τον επιμελή αερισμό και ψύξη των εσωτερικών χώρων κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Η πρόταση ξετυλίγεται στο επίπεδο του ισογείου και περιλαμβάνει κοινόχρηστους χώρους, τρία υπνοδωμάτια και έναν ξενώνα σε δύο ανεξάρτητες ενότητες που συνδέονται με το ίδιο σύστημα αξόνων που διατρέχει την αρχιτεκτονική σύνθεση.
Το κεντρικό αίθριο βρίσκεται στο σημείο τομής των δύο αξόνων και μέσα στο σώμα του ακινήτου, ενώ προστατεύεται στρέφοντας προς τα νότια και λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για το σπίτι.
Η εσωτερική αυλή που δημιουργείται εκτείνεται πέρα από τα όρια του τσιμεντένιου τοίχου και σε συνδυασμό με την πισίνα ενεργοποιεί το μεγάλο πλάτωμα που επιτρέπει η κτιριακή διαμόρφωση.
Η δομή καλείται να λειτουργήσει ως ρυθμιστής του μικροκλίματος που προκύπτει και να προσφέρει στο χρήστη χώρους προστατευμένους κατά τη διάρκεια της ημέρας, φιλικούς και βιώσιμους.
Η χρήση υλικών (χώματος, σκυροδέματος, ξύλου, γυαλιού) και η επιλογή φυτεμένης ταράτσας με στόχο την ενσωμάτωση της μάζας του κτιρίου στον βραχώδη βράχο και την ευθυγράμμιση αυτής της παρέμβασης με την κλίμακα του τοπίου.
