Ας μιλήσουμε λοιπόν για θάρρος. Σαν άντρες. Τουτέστιν ειλικρινά και δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Με πόση άνεση, λοιπόν, θα πηγαίνατε τρεις τα ξημερώματα στο σπίτι κάποιου που είναι ένα κεφάλι ψηλότερος και είκοσι κιλά βαρύτερος από σας μόνο και μόνο επειδή «το χαμόγελό του έμοιαζε να κρύβει πολλά»; Δύσκολα, ε;
Α man’s gotta do, what a man’s gotta do…
Οι άντρες -και δεν μιλάω για adrenaline junkies που καταδύονται συντροφιά με λευκούς καρχαρίες ή σκαρφαλώνουν σε γυμνούς βράχους-, αλλά για τους άλλους, τους «κανονικούς», είναι αλήθεια πώς κάνουν περισσότερα παράτολμα πράγματα στη ζωή τους. Σκοτώνουν κατσαρίδες, σηκώνονται μέσα στη νύχτα από το κρεβάτι, όταν ακουστεί ένας περίεργος θόρυβος, μπαίνουν σε φλεγόμενα σπίτια για να σώσουν κάποιον που κινδυνεύει, λησμονούν να πάρουν προφυλάξεις στα one night stand. Συνήθως επειδή κάποιος/α τους βλέπει και αυτό περιμένει από εκείνους να κάνουν -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Δεν νομίζω πως πέφτω πάρα πολύ έξω -είπαμε, μιλάμε ειλικρινά, εντάξει;- αλλά αν ο οποιοσδήποτε από εμάς βρισκόταν μόνος του σε μια ερημιά και έβλεπε έναν αγριεμένο σκύλο να καλπάζει προς το μέρος του με τα δόντια και τα αυτιά κολλημένα στο κρανίο, δεν θα το σκεφτόταν δεύτερη φορά, πριν το βάλει στα πόδια ως το κοντινότερο ασφαλές καταφύγιο. Αν παρόλα αυτά βρισκόταν στην ίδια ερημιά με μια γυναίκα ή έναν φίλο του, το πιθανότερο είναι πως θα προτιμούσε να σταθεί και να τον αντιμετωπίσει όσο καλύτερα μπορεί. Γιατί; Γιατί a man’s gotta do, what a man’s gotta do. Κι αυτή η προσήλωση στο αρχέγονο «πρέπει» και η καθαρόαιμα αρσενική αίσθηση του χρέους -σε συνδυασμό με μία επίσης καθαρόαιμα αρσενική τάση υποτίμησης του κινδύνου- περνιέται συχνά για θάρρος…
Ο άντρας μαθαίνει από πολύ μικρός πως «οφείλει» να επιβεβαιώνει τον ανδρισμό του. Όχι μόνο στο κρεβάτι -όπου για τεχνικούς και βιολογικούς λόγους είναι δύσκολο να προσποιηθεί- αλλά και έξω από αυτό. Πρέπει να μην κλαίει γοερά αν πατήσει καρφί ή προσγειωθεί με τα μούτρα πάνω στον τοίχο, να μη «χαλάει την παρέα» όταν ετοιμάζεται να κάνει την επόμενη εμπνευσμένη της μπούρδα- από το να βγει με εννιά μποφόρ με το φουσκωτό στα ανοιχτά μέχρι επανάσταση- να ξέρει πώς να είναι επιτυχημένος- ή loser με στυλ- να μην ζητάει με το παραμικρό βοήθεια για να αλλάξει π.χ. ένα λάστιχο, να φτάνει στο τέρμα και να νικά όποιο και οσοδήποτε σοβαρό ή σημαντικό- και αν είναι στο πεδίο του ανταγωνισμού- από τον τελικό του Champions League μέχρι τις ρακέτες στην παραλία.
Ανδρεία, γένους θηλυκού
Οι γυναίκες, ως όντα περισσότερο αυτοπροσδιοριζόμενα και εγωιστικά, έχουν την τάση να αποφασίζουν με βασικό κριτήριο τον εαυτό και το συμφέρον τους (ή αυτό που τη συγκεκριμένη στιγμή θεωρούν συμφέρον τους). Και δεν είναι λίγες οι φορές, που χρειάζεται να μαζέψουν σταγόνα – σταγόνα το θάρρος που χρειάζεται, για να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα τους. Το κάνουν όμως. Και όχι επειδή νιώθουν υποσυνείδητα πως κάποιο φανταστικό μάτι τις κοιτά άγρυπνα, με το φρύδι έτοιμο να σηκωθεί αποδοκιμαστικά, αλλά επειδή οι ίδιες το θέλουν. Και το έχουν υπολογίσει. Το αληθινό θάρρος -το εσωτερικό, με άλλα λόγια, κίνητρο, να αναμετρηθείς με κάτι που φαντάζει ισχυρότερο από εσένα- ενώ μπορείς να το αποφύγεις- δεν έχει φύλο. Ο επιστήμονας που εκθέτει τον εαυτό του σε έναν άγνωστο ιό, ρισκάροντας την υγεία ή τη ζωή του -επιλογή που προφανώς θέλει θάρρος- θα μπορούσε να είναι άντρας ή γυναίκα. Και τα team στα Mission: Ιmpossible είναι μικτά-άσχετα αν ο Tom Cruise αμείβεται περισσότερο.
Χρειάζεται, βέβαια, θάρρος για να σκεφτείς πως η ανδρεία έχει την ίδια ετυμολογική ρίζα με τον άντρα, μα είναι γένους θηλυκού.