To τεύχος είχε ετοιμαστεί στις 20 Ιουλίου. Η εθνική τραγωδία έβαλε σε αναμονή το τυπογραφείο, ήσσονος σημασίας αναβολή, αλλά κυρίως χώρισε τη ζωή μας με μια βαθιά ματωμένη γραμμή στο πριν και στο μετά.
Κείμενο από τον Αλέξανδρο Καρυδάκη
Είναι όλα πριν τη φονική φωτιά και μετά. Είναι κάθε άλλος Ιούλιος και αυτός.
Σε κάθε τεύχος, που έχει μια ιστορία και μια ροή, από την αρχή που στήνονται οι ιδέες μέχρι την ώρα, που βγαίνει από τις μηχανές η ιστορία αυτή στο χαρτί, είμαι παρών. Είμαι από πάνω. Δεν έχω ποτέ σε τόσα χρόνια εκδοτικής ύπαρξης παρέμβει σε κείμενο, άποψη, ή θέμα συνεργάτη. Σε δουλειά φωτογράφου…Έχουμε με όλους πολλάκις διαφωνήσει αλλά η διαφωνία είναι αμιγώς επαγγελματική.
Τη Δευτέρα που έγινε το κακό – το ίδιο κακό που από τη Δευτέρα αυτή θα ανοίγει πολλές ακόμη Δευτέρες- όλοι σταθήκαμε αβέβαιοι πάνω από τις δουλείες μας. Σε ένα ανδρικό περιοδικό ποικίλης ύλης – όπως θέλει η αγορά να το ονοματίζει- η επικαιρότητα έχει θέση με άλλο τρόπο. Δε σε κυνηγούν οι χρόνοι για να βγεις πρώτος, για να δώσεις την είδηση. Εδώ το ζητούμενο είναι πως η είδηση επιδρά στη ζωή και στις συμπεριφορές μας κι αυτό θέλει ευγένεια να αποδοθεί. Στο φονικό κύμα της φωτιάς της 23ης Ιουλίου όμως κάθε κανόνας, σε κάθε επάγγελμα καταλύθηκε.
Ποια περιοδικά και ποια θέματα, ποια αισθητική και ποια ευχή για καλό, ελληνικό καλοκαίρι μπορούσε να υπογραφεί, να φύγει, να πάει να βρει ποιο κοινό και ποιο κομμάτι στην καρδιά για να ακουμπήσει;
Αναβάλαμε την έκδοση. Δεν ήταν μόνο ο σεβασμός σε όσους χάθηκαν άδικα, είναι κι η τσίπα, που πρέπει να έχεις για όσους έμειναν.
Γράψαμε, σβήσαμε, ξαναγράψαμε.
Τίποτα δε μοιάζει να έχει τη θέση του. Όλα δείχνουν ακατάλληλα να τα πεις. Μόνο σιωπή επιβάλλεται. Όταν έχουν καεί παιδιά στην αγκαλιά της μάνας τους, ποιος μπορεί να τολμά να μιλά για ο,τιδήποτε άλλο από αυτό;
Όσοι χάσαμε γνωστούς και φίλους, δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Όσοι απλά χάσαμε ένα ακίνητο που έγινε εύκολα ή δύσκολα, θα θέλουμε να ξεχάσουμε τη μυρωδιά του κακού και να μείνει η ανάμνηση άλλων καλοκαιριών που μοσχοβολάνε καρπούζι κι αντηλιακό. Όσοι χάσαμε παιδιά θα ψάχνουμε την ευθύνη μήπως η απόλυτη επίγεια αδικία αποδώσει στην ψυχή τα δίκαιά της και τη γαλήνη της. Όσοι είμαστε γονείς δε θα πιστέψουμε ποτέ ξανά πως τα έχουμε κάνει όλα καλά και πως έχουμε συνυπολογίσει τα δέοντα για να κοιμούνται ασφαλή τα παιδιά μας. Όσοι έχουμε παιδιά ξέρουμε πως έχουμε αποτύχει.
Επιτρέψτε μου με πολλή ταπεινότητα και σεβασμό να πω πως όταν σε καιρό ειρήνης καίγονται παιδιά, καίγονται ζωντανοί 100 σχεδόν άνθρωποι, γεμίζουν τα νοσοκομεία τραυματίες και χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον τρόμο του πολέμου και την απώλεια της περιουσίας τους, τον απόλυτο πανικό και τον τρόμο σε ένα αθηναϊκό παραθεριστικό προάστιο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας ενός ευνομούμενου και δημοκρατικού, αυτοκέφαλου κράτους, τότε πρέπει όλοι να σκύψουμε το κεφάλι κι όταν το σηκώσουμε να είναι για να αποκεφαλίσουμε τους αληθινά υπεύθυνους.
Η θέση μου δεν είναι δείγμα εκδικητικότητας. Δεν είναι αν ή επειδή κινδύνευσαν ή έχασαν οι δικοί μου κι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, δεν είναι το σύνδρομο του βαραβά και της ρωμαϊκής αρένας. Η θέση μου είναι αυτή διότι αν δεν υπάρχει ευθύνη δεν υπάρχει και δύναμη στην εξουσία. Ή μάλλον πολύ καλύτερα, επειδή ζαλίζει η δύναμη και είναι δριμύς ο αλαζονικός ίλιγγος της καρέκλας, η ευθύνη επιβάλλεται να συνακολουθεί και να αποδίδεται.
Τον ρόλο του Ανακριτή και του Εισαγγελέα δεν θα τον κάνω.
Μιλάω απλώς ως πολίτης σε μερικές γραμμές έκθεσης της δικής μου άποψης, έχοντας την καθόλου πια αυτονόητη πολυτέλεια του να είμαι ζωντανός επειδή το κάρμα μου με φύλαξε και δεν έπεσα στην κρίση μοιραίων λάθων της Πολιτικής Προστασίας, μερικές γραμμές τις οποίες υπογράφω και για τις οποίες αναλαμβάνω την ευθύνη.
Κανονικά, όση κανονικότητα μπορείς να ευχηθείς πια και να μην συμπαρασύρεις μαζί και τη λήθη, θα είχα τη χαρά να μιλήσω για τα θέματα αυτού του τεύχους που ίσως κανονικά είχαμε τη χαρά να μοιραστούμε μαζί με τους αναγνώστες μας στο δικό τους ελληνικό καλοκαίρι.
Κανονικά θα ήθελα να μιλήσω για δυο ανθρώπους που χωρίς να ξέρουν τι θα γίνει όταν έγινε η συνέντευξη κι η φωτογράφιση τους υμνούν τη ζωή και την προασπίζονται. Η Μάρα Δαρμουσλή τα είπε καλύτερα μόνη της χωρίς δικούς μου υποτίτλους κατόπιν επικαιρότητας. Ο Φώτης Ντουίτσης από τη θέση του Ανακριτή και του Διευθυντή του τμήματος Εγκληματολογικών Ερευνών κατά της Ανθρώπινης Ζωής και Περιουσίας, πρόλαβε και μας έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη λίγο πριν απορροφηθεί στο καθήκον λόγω εξελίξεων. Για όλα τα υπόλοιπα θέματα είχαμε όλοι στην ομάδα μια ηθική παλινδρόμηση. Να τα βγάλουμε να μην τα βγάλουμε.
Πολλοί λένε πως η ζωή συνεχίζεται. Δικαίως θυμόμουν όσοι τώρα το ακούν και ενίστανται. Κι ας συνεχίζεται η ζωή ερήμην μας έστω κι αν η ιστορία της γράφεται στα περιθώρια…
Όσοι γαντζωνόμαστε σε κείνη τη Δευτέρα για να μη συνεχιστεί δεν είναι γιατί αγνοούμε τους Συμπαντικούς Νόμους, αλλά γιατί καταστραφήκαμε από τους ανθρώπινους.
Ο χρόνος από μόνος του δεν κάνει τίποτα πέρα από το να νιώθουμε πως περνάει.
Το υποσυνείδητο ως μόνος φρουρός τελικά της επιβίωσής μας και μόνος πυλώνας εμπιστοσύνης κι αξιοπιστίας φροντίζει να ατονεί ότι πληγώνει, να το θάβει.
Τα κακοθαμμένα κρίματα όμως βρυκολακιάζουν και σε στοιχειώνουν. Γιατί η φύση έχει καλύτερο λογιστήριο από κείνο των ανθρώπων. Και ναι η ζωή πρέπει να συνεχίζεται, αλλά αυτό που την κάνει να αξίζει και να διαχωρίσει την αναπνοή από την ανάσα, είναι το μαθημένο μάθημα…
Εκεί τιμάς ότι πάει να ξεχαστεί.
Εκεί τιμάς τους νεκρούς και τους ζωντανούς.
Εκεί τιμάς τον άνθρωπο και την ψυχή του.
Όταν η καρδιά και το μυαλό νικούν την εγκληματική ηλιθιότητα και την κομματική μικροψυχία.
Το να θυμάμαι είναι επιλογή μου και μάλιστα παραμετροποιημένη, γιατί στη χρονογραμμή ότι έγινε δεν ξεγίνεται, αλλάζει μόνο τι δε θα ξαναγίνει.
Κάπου στις άπειρες αναρτήσεις είδα κάτι που με κράτησε σαν άγκυρα στην επιλογή του να θυμάμαι…
«Αν ήμασταν όπως σήμερα έτσι μονιασμένοι, μαζί, ο ένας για τον άλλον μόνο με αγάπη τι θα είχαμε πετύχει σε αυτή τη χώρα;»
Αυτό να θυμηθώ να μην ξεχάσω ποτέ.
