O Ανδρέας, η Μελίνα, η Φώφη.
Λίγοι είναι εκείνοι που πιάνουν με το μικρό τους όνομα τη παντοδυναμία της ταυτότητας. Τώρα είναι και η Φώφη. Εκείνη που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν η Φώφη Γεννηματά τώρα είναι η Φώφη. Πολλά καυτά δρώμενα τούτης της τρελής βόλτας που είναι η ζωή πρέπει να κρυώσουν πρώτα για να μπορέσεις να κάτσεις μαζί τους αντικρυστά και να συνομιλήσεις. Η Φώφη φάνηκε τι έκανε πολιτικά και προσωπικά στη ζωή της, όταν πια
σταμάτησε να ζει. Όταν το αίμα της κρύωσε, όταν το αλφαβητάρι της έκλεισε με τα 4 δικά της γράμματα, δίπλα στον Αντρέα και τη Μελίνα.
Αυτή η ώρα -όπου σα ψίθυρος έπεσε στη Βουλή η είδηση πως η Φώφη έφυγε- την ώρα που όλοι πάγωσαν, εχθροί, φίλοι, σύμμαχοι κι αντίπαλοι, ήταν η ώρα που φεύγοντας έφερε το αντάμωμα του ΠΑΣΟΚ με το ΚΙΝΑΛ. Δούλεψε για την ενότητα, έφερε την ένωση.
Από τη Μαριάννα Αντωνακάκη
Κάποιοι ξεφεύγουν από τη ζωή. Είναι ο θάνατος μια κάποια ανακούφιση. Εκείνη δεν ξέφυγε, δε στρίμωξε κανένα πόνο για χάρες φορεμένων πρέπει, δεν καρτέρησε ίσως κάτι στην άλλη πλευρά του πέπλου…Όσα είχε μάλλον ξεγέλασαν τον καιρό και τις συνθήκες και η Φώφη πόθησε, καρτέρησε, ζήτησε και πολέμησε για όσα είχε. Και γι’ αυτό ήταν τυχερή. Γιατί ήθελε αυτά που είχε, απλώς πολέμησε για να είναι καλύτερα. Άντεχε να είναι συντροφιά με το παρόν της.
Κορόιδεψε τον πόνο και την αρρώστια τόσο δυναμικά. Της έκλεψε τη δύναμή της αρρώστιας η Φώφη που δεν της έδωσε ποτέ άδεια να τη νικήσει. Η Φώφη απλά άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Δεν τη νίκησε ο καρκίνος. Αν όντως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού η ανθρωπιά είναι η τέχνη του
ανέφικτου.
Μιλούν για ιστορίες με την Φώφη να λιποθυμά στους διάδρομούς, να μουρμουρίζει σιγανά λόγια δύναμης και να σηκώνεται ξανά., να σκορπά ελπίδες σωρό στους δικούς της για τα δικά της σπουδαία και μεγάλα, γι’ αυτά που πολεμούσε. Να πιάνεται από το παράλογο του φλερτ με το τέλος που εκείνη θα αποφάσιζε, γιατί έτσι αξίζει στους δυνατούς. Να πιάνονται από τα δύσκολα κι από κει να σηκώνονται όρθιοι.
Η Φώφη ανέθεσε το ρόλο της στον εαυτό της.
Και γι’ αυτό τον εκτέλεσε με τρόπο που έγινε κατανοητός με το έπεσε η κουίντα πίσω της.
Στα δικά μου τα μάτια φάνηκε να γνώριζε πιο πολλά από κείνα που αποφάσισε να δείχνει.
Ίσως γιατί δεν είμαι πολιτική αναλύτρια…
Στις φυλές Ιθαγενών της Αμερικής, εκεί που περίσσευε η σοφία και έλειπε η φαμφάρα, ο Σαμάνος συχνά φαίνεται ανακόλουθος στα δεινά της φυλής του. Ο Σαμάνος έχοντας φτάσει να δει στο τέλος της κάθαρσης κάθε σαπίλας και πόνου που μπορεί να έχει φτάσει την κοινωνία του σε παρακμή. χαμογελά προσκαλώντας τους ευφυείς να τον καταλάβουν.
Ο σοφός στη φυλή, ο σοφός στην οικογένεια, ο σοφός στην παρέα είναι κείνος που δεν κατευθύνει προς τη δική του ιδανική λύση. Είναι αυτός που κοιτά τον πόνο και βλέπει την ίαση, είναι αυτός που ακουμπά το διχασμό και πιάνει την ένωση, αυτός που ακούει τη βοή και ακροάται τη λέξη.
Στο τέλος της η Φώφη δεν παραιτήθηκε.
Δεν παραιτήθηκε όχι γιατί τελείωσαν οι χειμώνες της, αλλά γιατί έλυσε τη διαδοχή με τον πιο σοφό και γενναιόδωρο τρόπο, τους άφησε να το βρουν μόνοι τους.
Όχι γιατί αγανάκτησε, αλλά γιατί η ευχή της ήταν να έχει και το στυλό και το χαρτί για να γράψει το δικό της επίλογο, εισαγωγή στη μεταμόρφωση του πολιτικού κέντρου. Για να λύσουν το γρίφο της, πρέπει να γίνουν αυτό που έχει δει ο σοφός. Πρέπει να βρουν οι ίδιοι την άκρη τους.
Η σκληρότητα της εμπιστοσύνης ενός γονιού, ενός αρχηγού, ενός προέδρου είναι να σου δώσει το σκήπτρο της απόφασης. Εκεί σε ξεγυμνώνει για όσα μπορείς και όσα δε μπορείς.
Η Φώφη δεν έκρυβε τον πόνο και τα φάρμακά της γιατί ντράπηκε.
Η Φώφη ήταν σαν τη μάνα που αφήνει την πνοή της αφού ταχτοποιήσει και νοικοκυρέψει και το τελευταίο πουκάμισο των παιδιών της.
Επ’ ουδενί δεν τα θεωρεί ανίκανα. Τα θεωρεί τόσο ικανά, που τα προκαλεί αυτό να γίνουν.
Το ΠΑΣΟΚ όπου η ίδια από παιδί μεγάλωσε, ήξερε πως ξανά δε μπορεί να έρθει. Ούτε στις μεγάλες κλίμακες των σκανδάλων και πολύ περισσότερο με τις μεγάλες κλίμακες της αποθέωσης.
Το ΚΙΝΑΛ μάλλον την αλλαγή που ευαγγελίστηκε δεν κατάφερε να παράξει, γιατί παλιός σκύλος δεν έχει νέα περπατησιά, η Φώφη όμως βρήκε τη μία χαραμάδα να χωρέσει φως στις αποχρώσεις του σκούρου πράσινου.
Να είναι παρούσα. Να κρατήσει το σημείο σταθερό στο ανάπτυγμα της ιστορίας, να μη μετακινηθεί, δεξιά, αριστερά ή πιο αριστερά και να είναι εκεί να ανθίσει ίσως αυτό που είχε ονειρευτεί, αυτό που μαρτυρούν οι κοντινοί της ότι ζητούσε να της υποσχεθούν πως θα τιμήσουν.
Αν το ΚΙΝΑΛ θα γίνει σκορποχώρι ή θα γίνει η ζωή της ένα αστερένιο καύσιμο να κινηθεί το κίνημα προς την ενηλικίωση του, θα φανεί και καθόλου δε θα είναι δικό της λάθος αν δε σμίξουν τα μαθήματα του παρελθόντος με την υποσχετική δόξα του μέλλοντος.
Στο τελευταίο αντίο για τη Φώφη, πήγαν όλοι. Νέοι, ηλικιωμένοι, Πασόκοι, Αριστεροί, Δεξιοί, Φιλελεύθεροι, ανελεύθεροι, πήγαν όλοι, πήγαν για τη Φώφη όχι για την Πρόεδρο.
Η Φώφη είναι σοφή τώρα.
Δεν κοιτά δημοσκοπήσεις, ούτε τα social media των όσων κρατούν πριόνι για την καρέκλα της ή όσων σκορπίζουν το έργο της. Δεν κοιτά να μην πληγώσει τα παιδιά της γιατί θα τα αφήσει. Δεν κοιτά να προλάβει άλλο.
Είναι ο σοφός Σαμάνος που κοιτά από μακριά να δει ποιος θα τρέξει να κρυφτεί στα συρτάρια της… Να δει ποιος θα καταφέρει να ανταμώσει με την δικαίωση και ποιος θα σηκώσει να μανίκια να δουλέψει για να αλλάξει ο ίδιος πρώτα και να κινήσει την
αλλαγή.
Ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να θέλει να αλλάζει. Γι’ αυτό κι αλλάζουμε μεταμορφωτικά όταν πια παύει να είναι ηθελημένα γιατί τότε μπορεί να γίνεται μαζί συνειδητά κι ασυνείδητα. Αυτή η ομοιόσταση μας, αυτή η άτιμη νευροβιολογική μας ανάγκη να μείνουμε στα γνωστά, στα αυγά μας, είναι κι ο λόγος που καταλήγουμε να τα τρώμε.
Η Φώφη πέταξε. Λαβώθηκε, κρίθηκε, χτυπήθηκε, αλλά πέταξε από τη φωλιά της.
Δεν ήταν η κόρη του Γιώργου.
Δεν ήθελε να γίνει σαν το γιο του Ανδρέα.
Δεν τράβηξέ τη χορδή της κιθάρας για να τη σπάσει ακονίζοντας ηδονοβλεπτικά τα νύχια της. Δεν ήταν αυτή η Φώφη. Η Φώφη ήταν χορτάτη. Ήταν το νούμερο 5 στη διαδοχή προέδρων του κινήματος και πια η σειρά θα ζητήσει να μπουν και τα δυο χέρια στο μέτρημα για να πάμε στο 6, να συνεργαστούν.
Η Φώφη είναι τόσο πετυχημένη ανθρώπινα που σχεδόν αυτή η σπάνια για τις πολιτικές αρένες επιτυχία, κόντεψε να περάσει στα μικρά γράμματα την πολιτική της επιτυχία. Η Φώφη κράτησε το κίνημα. Κράτησε το πεδίο που συγκράτησε το κίνημα. Η Φώφη μπήκε στη διάπυρη καρέκλα της Προεδρίας μετά την παραίτηση Βενιζέλου, όταν το κίνημα ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Τότε κερδίζοντας με ποσοστό σχεδόν 52% έκοψε κάθε βήχα προτάσσοντας την επίγνωσή της για τις πολλές δυσκολίες αν όχι κακοτοπιές που υπήρχαν κι ίσως έστηναν εις βάρος της οι «μικρές εσωκομματικές αντηχήσεις αποδρομής».
Δουλεύοντας με μια χορευτική ισορροπία την ανθρωπιά της, τη θηλυκότητα στην ευαισθητοποίηση και μαζί την γυναικεία της επιβολή, η Φώφη ήξερε πως να σκληραίνει και να βάζει απόσταση χιλιομέτρων με ανθρώπους, πώς να στήνει θρόνο για να τον ανέβει με τις ολόκομψες σινιέ γόβες της και μετά με τις ίδιες να κατακρυμνεί το θρόνο στο γκρεμό.
Στην Ιπποκράτους την σέβονταν οι ευφυείς, την φοβούνταν οι άπειροι. Την αμφισβήτησαν αρκετοί, θεωρώντας πως δε θα καταφέρει και πολλά αφού δεν
έγινε το θαύμα με το Βενιζέλο, σιγά μην το κάνει η Φώφη.
Διαψεύστηκαν.
Ο αλαζονικός ίλιγγος της εξουσίας, συχνά χαλάει το εσωτερικό γυροσκόπιο των ανθρώπων και βγαίνουν εκτός διαδρομής. Τουμπάρουν.
Η Φώφη, από το 2015 ήταν σταθερά βελτιωτική ή κατάφερνε να μην πάει πίσω. Ενώ είχε μεγάλη υποστήριξη από τους φερόμενους «Γεννηματικούς» δεν πέρασε ποτέ κανένα κορδόνι στα χέρια της, αφαιρώντας ακόμη και την υπόνοια πως θα μπορούσε οποιοδήποτε κύμα του παλιού ΠΑΣΟΚ να την πνίξει ή να της αλλάξει
πορεία…
Στους λογαριασμούς τους όμως οι όσοι επέλεξαν να είναι εν σκιά αντίπαλοί της ξέχασαν να συνυπολογίσουν πως η Φώφη είχε πάρει από πολύ νωρίς τη ζωή της στα χέρια της, κάνοντας οικογένεια στα early 20s της, και ακόμη ένα reboot με τα δυο παιδιά από το 2ο γάμο της στην ηλικία εκείνη που όποια γυναίκα φύγει με άδεια λοχείας δε βρίσκει επιστρέφοντας ούτε το συρραπτικό της εκεί που το άφησε.
Η ακαδημαϊκή της μόρφωση έβαζε το πλαίσιο συνοχής με το οποίο έκανε τα πράγματα γιατί μέσα της ισορροπούσε πάντα τα αρχέτυπα του φροντιστή, του μεταρρυθμιστή και του πολεμιστή.
Η πολιτική όπως κι η τηλεόραση θέλουν μια σχεδόν απάνθρωπη συνύπαρξη δυνάμεων για να τα καταφέρεις και να μη σε φτύσει το σύστημα από την πρώτη πίστα: αρκετή τρυφερότητα για να πιστεύεις σε όνειρα που εκπαιδεύεσαι να σκίζεις και να πετάς στο καλάθι σου κι αρκετή εκούσια ψυχρότητα στο αίμα για να τα σκίζεις μόνος σου και να στήνεις το Νου σου σε αντιφατικά μεταξύ τους mindset.
Αυτό ήταν εκείνο που την έκανε να φτιάχνει αποστάγματα ζωής από τα κομματάκια ονείρων που η πολιτική σε σημαδεύει για να σκίζεις και να πετάς.
Η Φώφη έμαθε να ζει.
Κι έτσι έμαθε και να πως να πεθαίνει έχοντας ζήσει.
Δύσκολο.
Έμαθε να ανασταίνεται πολλές φορές.
Αποφάσισε να πάψει να το κάνει, ίσως γιατί αυτό που είναι να μάθει τώρα, δεν
είναι πια δικό της μάθημα.
Η Φώφη δεν είχε υποβολείς ούτε στο θάνατό της.
Να ζεις και να φεύγεις όπως θες.
Η δική της γενναιοδωρία ήταν κι η κληρονομιά στο κίνημά της, για να πάνε όσοι έμεινα πιο μακριά, γιατί τους εμπιστεύεται να το συνεχίσουν από κει που κατάφερε να το αφήσει, με 3 παντιέρες μαζί: της Ελλάδας, του ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ.
Αγαπήθηκε πολύ.
Αγάπησε πολύ και ίσως το μόνο θέμα που δε χωρά τη λύτρωση της υστεροφημίας είναι που λείπει στα παιδιά της, στο σύντροφό της, στους δικούς της.
Για όλους μας αυτοί είναι οι δίκαιοι κρατούντες το δικαίωμα του να μας αποκαλούν με το μικρό μας.
Εκτός κι αν είσαι ο Ανδρέας, η Μελίνα και η Φώφη.
Και τώρα χωρίς να πονάς, ακούς τη μουσική σου, κοιτάς από ψηλά και λες: “Θα σου αφήσω κάτι σταθερό κι αν μπορείς να το κάνεις μεγάλο…»
