To Duck Face πέθανε, πάμε παρακάτω

Duck Face

Κανονικά το Duck Face έχει πεθάνει εδώ και καιρό, πάνω από χρόνο. Αυτό, όμως, είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότερες Ελληνίδες αρνούνται να αποδεχτούν και, όπως συμβαίνει με όλα τα ιντερνετικά μεμέ, όσο περισσότερο on the way out είναι, τόσο περισσότερο τα βλέπεις και τόσο περισσότερο σε ενοχλούν. Είναι και ένα μεγάλο διάολε-ακόμα-σουφρώνουν-τα χείλια-τους-οι-Ελληνίδες; Μια αγανάκτηση σαν το ναι- έχει-τρυπήσει-το-λάστιχο-και-ακούγεται-ο-τροχός. Μόνο πολύ μεγαλύτερη.

Μπορεί να μην υπάρχουν στατιστικά στοιχεία, αλλά η Ελληνίδα κάνει ακόμα duckface. Με Duck Face πάει στο γυμναστήριο, με Duck Face κάνει τα meeting στη δουλειά, με Duck Face πάει στη λαϊκή, με Duck Face ανεβαίνει τα σκαλιά στο λεωφορείο, χαστουκίζει τον γελοίο που τρίβεται πάνω της, και ξανακάνει Duck Face. Στιλιστικά το συνδυάζει με νωχελικά μπλαζέ ύφος, τσάντα με αγκώνα ορθή γωνία, φρέντο και αλογοουρά που ξεκινά από την κορυφή και φτάνει στο μέσο της πλάτης.

Αυτό είναι το σύγχρονο power look, τα νέα “Jackie O” σε μια εποχή που η Ελλάδα δεν δικαιούται να έχει power look. Ούτε “Jackie O”. Στην εποχή της κρίσης, των κόκκινων δανείων, του μνημονίου, στην εποχή που δεν έχουμε καν εκτυπωμένα εισιτήρια συναυλιών, ανάθεμα τα ηλεκτρονικά και τα τρία www. Κάποιοι μπορεί να το πάνε πιο μακριά και να μιλήσουν για το θάνατο των περιοδικών που αναμενόμενα οδήγησε στο θάνατο του στιλ, αλλά όλο αυτό το πραγματάκι είναι ένα: www, στιλ, social media, like, click-whoring, Duck Face. Το στιλ, όχι μόνο είναι αγοραίο, αλλά είναι απόλυτα μετρήσιμο με αλγόριθμους και εργαλεία digital-marketing. Δηλαδή δεν είναι στιλ. Γιατί, στην θεωρία, το στιλ θέλει ψάξιμο. Θέλει αυτό το ένστικτο του εστέτ ανθρώπου που αντιλαμβάνεται το τι πάει με τι και τι θα φορεθεί φέτος. Όταν κυνηγάς τα νούμερα δεν έχεις στιλ, τόσο απλά.

Η Ελληνίδα κάνει ακόμα duckface. Με Duck Face πάει στο γυμναστήριο, με Duck Face κάνει τα meeting στη δουλειά, με Duck Face πάει στη λαϊκή, με Duck Face ανεβαίνει τα σκαλιά στο λεωφορείο…

Σε προσωπικό επίπεδο, κοιτάζω πίσω με θυμό. Το Duck Face ήταν κάτι που όλοι οι άντρες λατρέψαμε στα πρώτα χρόνια του MySpace και του Facebook. Ήταν τα κορίτσια που ποθούσαμε, αυτά που πήγαιναν σε flash mobs, που ήξεραν τις καλύτερες μπάντες, που έβγαιναν στην Καρύτση προ 2011 με τα τέσσερα μαγαζιά σύνολο, αυτά που ανακάλυψαν τη δύναμη του cleavage και έπαιρναν τις selfies από ψηλά. Ήταν τα κορίτσια που υπόσχονταν τον παράδεισο. Μπορεί από παράδεισο να μην ήξεραν αλλά η υπόσχεση του παραδείσου είναι καλύτερη και από τον ίδιο τον παράδεισο, όχι; Και από τα κορίτσια του Myspace, πήγαμε στα κορίτσια του Facebook. Περισσότερα σε αριθμό, όχι απαραίτητα οι καλύτερες μπάντες, αφού στο «επώνυμο» έχεις φίλο και τον Γιώργο τον ξάδερφο, cleavage ούτε για αστείο. Ένα κεράκι στη μνήμη της mina84 που έγινε Μίνα Γεωργοπούλου. Μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε με το Facebook, μια δεύτερη ολόκληρη γένια μετά τη γενιά που μεγάλωσε με το Facebook, μετά η κρίση, ο Παντελίδης και μετά ήρθε η γιαγιά Μάρθα. Στο δικό μου μυαλό, το Duck Face έγινε πασέ από εκείνη τη διαφήμιση με τη γιαγιά Μάρθα.

To “αγάπη μόνο”, όταν το “αγάπη μόνο” ήταν ακόμα hip. “Πάλι Duck Face Μάρθα”. “Πάλι Duck Face Μάρθα”. “Πάλι Duck Face Μάρθα”. “Πάλι Duck Face Μάρθα”. “Πάλι Duck Face Μάρθα”. Πες το μια φορά ακόμα ρε Αγησίλαε, το είπες μόνο καμιά 25αριά. Χιλιάδες. Και στην πορεία σκότωσες το ίδιο το Duck Face. η διαφήμιση ήταν το ορόσημο. Εκείνο το σημείο που το popular γίνεται exploitation, που το avant-garde γίνεται φασόν πουκάμισο από χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Μπορεί να ήταν λίγο πριν, μπορεί να ήταν λίγο μετά, αλλά κάπου εκεί. Γροθιά στο στομάχι.

Την τελευταία φορά που πήγα στα επείγοντα, ήταν γιατί έπεσα από μια σκάλα πέντε μέτρων. Όταν σηκώθηκα νόμιζα ότι ήμουν καλά. Νόμιζα. Λίγο αργότερα μέτραγα μια σχισμή 20 εκατοστών στο πόδι, ένα χτύπημα πάνω από το αριστερό μου μάτι, δύο πρησμένα γόνατα. Και ζάλη, πόνος, αδρεναλίνη, αδυναμία μειωμένη αίσθηση ισορροπίας. Τέτοιο ήταν και τέτοιο παραμένει το σοκ κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο το Duck Face της γιαγιάς Μάρθας. Μία ώρα χειρουργείο, παυσίπονες ενέσεις και μορφίνη. Πάλι Duck Face Γιαγιά Μάρθα; Πόνος ρε φίλε, πόνος. Γι’ αυτό, πάμε παρακάτω.

Tags from the story
0 replies on “To Duck Face πέθανε, πάμε παρακάτω”